lato

Wiesz, czym jest dla mnie sens? 

Dłonią M-ki wplątaną w moją dłoń. Równym krokiem na szlaku. Ufnym i spokojnym spojrzeniem. Radością i każdą inną, autentyczną emocją.

Najlepsze wakacje to te, które pachną latem, spływają po nadgarstku sokiem z owoców i mokną w ulewie gdzieś w szczerym polu. To te wszystkie wakacje przewędrowane z rodzicami po lasach i górach, schowane na najwyższej gałęzi jabłoni na wujkowej wsi i skrzypiące niebieską kanką na mleko. To te, które trwają teraz i brzmią śmiechem M-ki.

Wędrujemy przed siebie, wraz z wróblem, który skacze nam pod nogami, obserwujemy pasikoniki i pleciemy wianki. Znów dostrzegam rośliny z dzieciństwa, z pierwszego ogródka działkowego i te rwane po domem do zabawy w warzywniak. Mamy we włosach las i niestworzone historie w głowie. Między gitarowymi koncertami i  śpiewaniem na cały głos, łapią nas wakacyjne ulewy i szelmowskie zaczepki starszych panów. Wspinamy się po linach i nurkujemy, zapuszczamy się w głąb i pod ziemię, głaszczemy sowy (i to prawda, że nie są one tym, czym być się wydają), chodzimy po starych cmentarzach i mamy lato książek z mojego dzieciństwa, które odnajdujemy w biblioteczce dla kuracjuszy. Gdy mamy ochotę, to wychodzimy na werandę, by poczuć, jak pachnie deszcz. Bo przecież nie pachnie tak samo, jak w mieście. I głównie żywimy się sernikiem oraz lodami.  

To taki czas, gdy nigdy nie jest zbyt wcześnie na szklankę zimnego piwa lub drzemkę w środku dnia. To taki czas, gdzie właściwie czas nie zwraca na nas uwagi, ani my na niego.

Moje all inclusive to wakacje ze źdźbłami trawy utaplanymi w rosie, wsuwającymi się między palce stóp, z włosami czesanymi wiatrem i bez grama makijażu na twarzy [bo tak lubię, a nie dlatego, że dermatolog kazał mi odstawić wszelkie kolorowe (sic!) cienie, a przecież zdecydowanie nie nadużywałam, skoro profesjonalna wizażystka przygotowując mnie do sesji w pracy, stwierdziła, że się nie pomalowałam - moja powieka pokryta kredką i 3 kolorami (sic!) cieni opadła wtedy z bezsilności. Sądziłam, że umiem w make up].    

Moje all inclusive to lokalne miejsca, bliskie mojemu sercu. Jak to miasteczko chudych kotów, które - tak, jak i my - wybiegają z ogrodów z malwami i krążą wokół opuszczonych domów. 

Lubię buszować po sklepach w małych miasteczkach, w których wieszają kopie zdjęć z Marylin Monroe, jakby miały dodać szyku i klasy tym wszystkim odjechanym strojom, jakich nie znajdziesz w miejskiej sieciówce. Chciałam, więc za grosze kupić szałowe espadryle, ale koncern obuwniczy uznał jednak, że błyszczące, różowe buty nie przystają stopom powyżej rozmiaru 40. Kupiłam zatem magnes. 

Nasze wakacje to wymyślane na poczekaniu wiersze, wtulenia, tatuaże malowane flamastrami na skórze i zupa w wazie. To liczenie nabitych siniaków i bocian przelatujący nad głową. To wzruszenie M-ką i jej zachwytami, wstrzymanym oddechem na szczycie góry, przyglądaniem się okiem znawcy ceramicznym wyrobom i wybieraniu najpiękniejszej bransoletki z całego straganu. I tą dziecięcą wiarą, że każde słowo można cofnąć i wymazać stosownym, rymowanym zaklęciem.

_______

#serendipity tego tygodnia:

muzycznie Tori Amos; muzycznie i wizualnie Mick Jagger:

czytelniczo: "Całe życie" Roberta Seethalera
w sferze doznań i przeżyć (picie dobrej kawy, to jest przeżycie) Dom Klahra 

Czytaj więcej »

high on a mountain top

Góry mają smak pierogów z jagodami. 

Pachną powietrzem rozbijającym się na policzkach. 

W górach nikt niczego nie udaje. Ani przed innymi, a tym bardziej przed sobą. 

W górach jesteś najlepszą wersją siebie, bo sobą. W końcu, żeby pójść w kolejne metry nad poziomem morza, trzeba być uczciwym w stosunku do siebie samego, nazwać po imieniu swoje niedoskonałości, realnie ocenić siły. Góry to opowieść o  cesze, o której zbyt często zapominamy tam na dole: o pokorze. Przy każdym dzień dobry  na szlaku wraca mi wiara w człowieka. Przy zachodzie i wschodzie słońca obserwowanych ze schroniska myślę o tym, że to jest właśnie szczęście. 

Jeśli obudzisz mnie o drugiej w nocy, to bez zająknięcia wymienię porządki architektoniczne, powiem dokładną datę urodzin Mickiewicza i wymienię chronologicznie wszystkie filmy Marylin Monroe. Wiem, kiedy była bitwa pod Grunwaldem, jak brzmi III zasada dynamiki Newtona, wiem, że dla mnie Ania z Zielonego wzgórza zawsze będzie miała twarz Megan Follows a dla M-ki Amybeth McNulty (najpiękniejsza czołówka ever). I wiem też, że za 30 lat będę miała dom w górach (darmowy nocleg na hasło serendipity). Po prostu wiem. Jak tą całą resztę i jeszcze kilka innych spraw.

Miasto śni o agresji, o wojnie przed którą uciekam wydmami do baru, gdzie pod drewnianą podłogą chowam zdjęcia i drewniane fajki. Miasto śni o samotności i torebkach na każdą okazję trzymanych w hotelowej szafie. W mieście rzeczywistym stoję wśród świeczek i białych róż. Ze spakowaną torbą czekam aż przestanie padać, by wsiąść do samochodu. 

Być może za kilka godzin spotkacie nas na szlaku. Rozpoznacie nas po kolorowych paznokciach i fotografowaniu stóp.  

Czytaj więcej »

estranged

Znowu przyszło lato i koniec szkoły. M-ka zatrzasnęła świadectwo i zeszyty w szufladach biurka i pomalowała każdy paznokieć na inny kolor. Ja nie mogę się zdecydować, którą z kwiecistych sukienek ubrać następnego dnia. Znów kolekcjonuję piegi, które tworzą nowe gwiazdozbiory na mojej twarzy i wystawiam nogi do słońca. Każdego wieczora marzę o zboczach gór i złotym piasku pod stopami. Apetyt na wakacje mamy olbrzymi, a plany konkretne: będziemy bawić się świetnie, uczyć się robić balony z gumy do żucia i wyszywać haftem krzyżykowym (tak naprawdę to będziemy tego uczyć M-ki, bo ja już umiem). 

Czerwiec przeciągnął się delikatnie, jak kot. Zamruczał tymi chwilami, które niosły ukojenie i radość. Cztery kawałki bursztynu w metalowym kółku, wiatr od morza na policzkach i wpleciony we włosy, kawa pita na parapecie z widokiem na Gdańsk, koszulka ukochanego zespołu na ciele i ten podmuch ciepłego powietrza spełnienia na twarzy i rozwiane włosy idealnie w punkt w 0:24. To ten moment, gdy wiem, że wszystko, czego pragnę, jest możliwe, realne i na wyciągnięcie ręki, tak jak Axl i Slash przede mną na scenie.
Bo, po raz kolejny utwierdzam się w przekonaniu, że w życiu chodzi o to, co przeżyjesz, zobaczysz i co ciebie dotknie. Nowe tytuły i ciepłe słowa ze służbowej przestrzeni cieszą, ale nie mówią całej prawdy o mnie. A teksty piosenek, o wiele bardziej.

Czerwiec obfitował w truskawki, arbuzy i jedno serendipity obok drugiego. 

I myślałam, że czerwce się odczarowały, ale one zawsze mają w sobie coś z ostateczności, jak ten nagłówek publicznie bijący po oczach, a przecież o śmierci tak bardzo prywatnej.

Są wśród nas takie rzeczy, które się nie śnią. A są takie sny, które pachną tęsknotą za rzeczywistością.

W kalendarzu już lipiec i dobijam do wieku Marylin.
Kiedyś myślałam, że umarła staro.
Moje trzy siwe włosy śmieją się dziś z tego w głos.  

Z uwagą na 0:24

Czytaj więcej »