the recluse

Zmarznięte poranki, pachnące mgłą o smaku kruszonego lodu powoli ściągają mnie cięższym obuwiem na ziemię.

Kończy się czas pomieszkiwania w domu rodzinnym, mieszkanie tymczasowe już prawie gotowe. A z nim czas na wypracowanie nowego rytmu i innych systemów, dostosowanie się do innych i wyprostowanie krnąbrnego charakteru. Po obu stronach są obawy, o wiele bardziej na miejscu, niż ten regał na książki w końcu pokoju. Będziemy uczyć siebie na nowo i od nowa w nowych układach i zależnościach. Jest we mnie całkiem sporo ekscytacji i pozytywnej pewności, że wkomponuję się w rodzinny portret, choć pewnie będę trochę odstawać. Tak naturalnie, jak zawsze odstaję w relacjach międzyludzkich.   

Ostatnio myślę, że za bardzo staram się nie zaprzątać innych swoją osobą, za bardzo staram się być samodzielna nie przyjmując pomocy, nie narzucając się ze swoimi sprawami, myślami. Przez to odczytuje się mnie zupełnie inaczej, w oczach innych jestem jeszcze bardziej antyspołeczna niż w rzeczywistości. Tak, też mnie to dziwi, że jest to możliwe.

Przerażają mnie tłumy. Tłumy ludzi i tłum słów. Czy przekraczając próg, muszę za nim zostawić swoje przekonania i zasady? Wpasować się w każdą literę alfabetu a swoje zdanie schować do kartonu z letnimi ubraniami i słońcem zaplątanym w klapkach? Czy już zawsze moje odmienne zdanie, będzie odbierane jako drugie dno?

Z jakiegoś powodu nie potrafię nie przejmować się tym, że ktoś myśli o mnie nieprawdę i bazując na niej dokłada kolejne wyimaginowane cechy osobowości. Staję się zupełnie inną osobą. Nie znoszę projekcji uczuć i przekonań.

I trochę też drażnią mnie ludzie, których nie znam zbyt dobrze, a oni zdają mi szczegółowe relacje ze swojego życia, tak, jakbym wiedziała o czym i o kim mówią albo w jakimkolwiek wycinku miałoby mnie to interesować.  Moje niedostosowanie w perspektywie najbliższych dwóch lat może mnie bardzo ściągać w dół.

Zdecydowanie bardziej działa na mnie kij niż marchewka. Już nie pamiętam, kiedy ostatnio ktoś użył kija. Ale teraz przed nosem machają mi pękiem marchewek. Nie mam ochoty na marchewki.  Kijem zapewne też by nie wiele zdziałali. Zamknęłam się w swojej strukturze zadań i nie mam już sił na pożytkowanie energii na idee.

Trudno się do mnie dostać. Nawet mnie samej.