nie było

To taki mały pokój dorosłej kobiety z osobliwymi zabawkami przywiezionymi w prezencie z najróżniejszych stron świata. Najbrzydsza mysz i ptak ze zbyt krótkimi skrzydłami, myszo-mrówkojady i miniaturowe smoki, nieudany baranek i sowa z obłędem w oczach. 

W tym pokoju rozmowy zaczynają się od punktu, w którym się skończyły. Nieważne, czy kropkę postawiono tygodnie, miesiące czy lata temu. Nie, nie kropkę. My stawiamy średniki. Niezbyt wiele czasu poświęcamy przyziemnej egzystencji. Mówimy emocjami, barwami, smakami i dźwiękami. Rozmawiamy o ludziach, o których chciałoby się napisać książkę lub nakręcić film. O tych, co w czasach wielkiego kryzysu zdobywając jedno jajko na kolację ubierają się w swoją najlepszą sukienkę i garnitur, zapalają świece i celebrują ten moment radością. O takich ludziach, co sami budują choinką z innych choinek i trzymają ją w domu do maja, bo ktoś bliski nie mógł być z nimi na święta, a w maju będzie. Co Sywestra spędzają w lesie, słuchając koncertów smyczkowych. Tak, istnieją tacy ludzie.

 

Wciąż może zaskakiwać i cieszyć nas to przekonanie o stałości naszego czasu, choć tak wiele milowych detali się zmienia.

Wciąż możemy wierzyć, że jesteśmy takie same, mimo iż dostrzegamy u siebie inny sposób mówienia i spokojniejszą gestykulację.

Wciąż możemy czuć i lubić to samo, co zbliżyło nas ponad dekadę temu.

Wciąż możemy niezbyt dosłownie przeżywać rzeczywistość i z dziecięcą radością brać świat.

Możemy w to szczerze wierzyć, nadal robić to wszystko i więcej nawet a i tak życie się o nas upomni.

 

Drżą nam głosy, bo tej nocy 10% naszego czasu zajęło nam mierzenie się z przyziemną egzystencją. Bo życie upomniało się o każdą z nas, w różny sposób, ale okrutnie.

I są łzy, bo najbardziej boli fakt, że żadnej z nas obok po prostu wtedy nie było;