ordinary love

Lubiłam opowieści o Teresce i Okrętce Chmielewskiej. I choć ich przygody były bardzo wciągające, zabawne i naprawdę fajne, choć frapowały mnie zagadki, które musiały rozwiązać, to jednak najbardziej lubiłam te fragmenty o zwykłym życiu.

Ja łaknęłam zwykłego życia. Nie dlatego, że moje było jakieś niezwykłe. Było, nadal jest, dobre, proste, normalne.

W przeciwieństwie do mnie. Bo ja zawsze byłam jak ta Tereska: niepokorna, szalona, trochę wariatka, mimo iż w ogóle tego po mnie nie widać, mimo iż zawsze stoję z boku. Mam tysiąc pomysłów na minutę i nie można mnie zatrzymać, jeśli coś wbiję sobie do głowy. Potrafię wywrócić wszystko do góry nogami i przewrócić na drugą stronę. Nie uznaję pół środków i dróg na skróty. Czasem boksuję się z rzeczywistością. Gnam jak ćma do świecy. I jestem jak socjalizm - bohatersko rozwiązuję problemy, które sama sobie stwarzam.

I dlatego najbardziej lubiłam te fragmenty o zwykłym życiu, bo chciałam mieć w sobie trochę więcej rozwagi Okrętki.

Szukam normalności. Szczerości i autentyczności. Wzrusza mnie normalność dnia. Pomidory na chlebie z masłem i wybieranie ładnych jabłek w warzywniaku. Wypakowywanie zakupów z siatki i wstawianie prania. Śmiech, gdy nie udaje się 'sprzedać' karty w grze w Piotrusia i przyjaciółki na kanapie prowadzące rozmowy o codzienności. Miliardy zwykłych chwil, w których tkwi wszystko, co jest naprawdę ważne.

Wolę być zwyczajna w swej szarości niż przekoloryzowana tym, gdzie powinno się być i kogo powinno się znać. Wolę zachować swoje myśli, dla tych, którzy naprawdę chcą ich posłuchać, niż mieć tak zwane gadane przed ludźmi, którzy i tak mają to gdzieś.

I najbardziej boję się rykoszetów z postępowania innych, które walą prosto we mnie.

Kolorowe piórka maskują najczęściej wielką pustkę i samotność. W zwykłości kryje się najwięcej tego wszystkiego, co jest naprawdę ważne, co naprawdę porusza. Ludzie, którzy twierdzą, że zwyczajne życie jest nudne, nie żyją naprawdę.

Zapytana o ekstremalną rzecz, którą chciałabym zrobić: BASE jumping, rafting, motocross, odpowiedziałam, że prawdziwe, autentyczne doznania, które sprawiają, że czuję, iż żyję to po prostu mój codzienny świat.

Z seriali chyba najbardziej lubiłam te obyczajowe.

Z ludzi najbardziej lubię tych, którzy niczego nie grają i nie próbują niczego udowadniać.

O miłości najbardziej mówią proste, codzienne gesty.

Życie prostym, zwykłym życiem, jest najtrudniejsze.

Wymaga odwagi bycia szczerym.

Z samym sobą.