potrzebuję wczoraj

Gromada dzieci biegająca pod moimi nogami i jej oczy, które śmieją się tak samo mocno, jak siedem lat temu, gdy widziałam ją ostatnio. Wpadamy sobie w ramiona i mówimy, jedna przez drugą, orientując się, że tak w zasadzie mimo wielu zmian, zbyt wiele się jednak nie zmieniło. Wokół gwar i krzyk gromady dzieciaków, która interaktywnie odkrywa tajemnice ludzkiego organizmu i całego wszechświata. Znów coś lekko ściska mnie za gardło, na samo wspomnienie niegdyś świadomie odrzuconej pracy z dzieciakami. Zawsze będzie chwytać. Niektóre sprawy mocno zatopione są w krwioobiegu.

Na dobrą sprawę, coraz częściej czuję ten ucisk w gardle, w odniesieniu do innej płaszczyzny, o której opowiadałam podczas kolejnej służbowej kolacji. Zapytana o swoje hobby, bodaj pierwszy raz w życiu, pobawiłam się grą słowną w języku angielskim, mówiąc, że: right now I have a break from writing and even a breakdown. Niby pół żartem, pół serio, a jednak serio i to prawie w całości. Gdy tak sobie siedziałam tuż przy przeszkleniu, z widokiem na rzekę i oświetlony gmach Uniwersytetu, lało się wino, a płatki śniegu kołysały się w rytmie jazzowych standardów wygrywanych na gitarze, pomyślałam, że kiedyś taki obraz zainspirowałby mnie od czubka palca po koniec włosa. Pomyślałam o tych słowach, które pisałam kiedyś i o tym, że chciałabym poczuć choć w połowie, ten flow, który miałam wtedy. Giętko składać zdania niejednoznaczne, kreślić historię między jawą a marą, zostawiać kilkanaście  furtek prowadzących do wielu interpretacji. Tak... brakuje mi mojego niedopowiedzenia. Brakuje mi tej lekkości i swobody w dobieraniu słów, bo teraz nawet napisanie krótkiego maila służbowego nastręcza mi trudności. Co gorsza brakuje mi mojego stylu. Brakuje mi wszystkiego tego, co powodowało, że pisanie było tym, czym było. Tym, co niosło, dawało radość i budowało wewnętrzny świat. Bo coraz rzadziej piszę, kiedy chcę. Coraz częściej w wolnej, wyszarpanej codzienności chwili, która mknie, jak strzała, próbuję odtworzyć emocje, które nawet nie mają czasu, by się osadzić. 

A porządkując dysk, trafiam na to:

"niby nic.

czarno biała fotografia.

bardzo dobra. 

kilka kadrów połączonych w całość, oglądanych na monitorze, przesuwanych myszą.

gołąb_twarz człowieka_kolejna_kot na parapecie.

niby nic.

cała opowieść.

zdjęta rzeczywistość do małego pudełka. wywołana emocją. wywołana w kąpieli fotograficznej.

utrwalona obrazem w pamięci. utrwalona tiosiarczanem sodu na śliskim papierze.

niby nic.

olbrzymie coś.

kawalkada myśli nie tylko o gołębiu, człowieku kocie.

także o niej, o nas, o mnie.

o marzeniach. o postoju i wędrówce. o zapomnieniu i zapadnięciu.

tak... tam, kiedyś aparat, pióro, pędzel.

formy do stworzenia, przetworzenia, odtworzenia. gotowe w głowie. gotowe do włożenia w ramkę i zawieszenia nad łóżkiem.

praca wyobraźni, natchnień, wizji, słów i palców.

jakiś talent.

ponoć.

niećwiczony. zapomniany.

bezpieczniej mówić, że śpi.

i stoję, gdy oni wędrują po wyspach szczęśliwych stworzonych pasją, pracą i zaangażowaniem.

stoję i czuję lekkie drgania i przypływ chceń i natchnień. mrowienie w koniuszkach palców.

przeraża łatwość, z jaką przychodzi mi ich usypianie kolejną kłamliwą kołysanką.

na dnie szafy i pamięci fotografie zwinięte przez starość w rulon, wyblakły tusz na pożółkłych stronach, źle zaimpregnowany pastel sypie się błyszczącą mgiełką dawnych dążeń po podłodze. 

znane nuty z kołysanki, jeszcze chwila i zapomnę. jeszcze chwila i zamknę to wszystko w szufladzie z naklejką: "coś.gdzieś.kiedyś."

resuscytacja i reanimacja zapomnianych_zaniedbanych potrzebna od zaraz"

(owing to a.n.)

Ściska mnie w gardle, że 6 lat temu pisałam tak. A teraz już nie.

Ściska mnie w gardle, że po 6 latach wracam, po raz kolejny, w to samo miejsce.

Tylko mrowienia brak.

Zapomniałam?