run baby run

(w niniejszym tekście pojawia się wyznanie, które może stałych czytelników wprowadzić w osłupienie. Dlatego sugeruję, by podczas czytania nic nie jeść i nic nie pić - nie chciałabym mieć na sumieniu Waszych oplutych monitorów.)

Coraz częściej mam ochotę wypowiadać się za pomocą równoważników zdań.
Ewentualnie zdaniami z jednym orzeczeniem. I tym minimalizmem oddać wszystko, co we mnie siedzi. Nie, nie oddać, bo to sugeruje, że ktoś miałby te moje myśli wziąć, przepuścić przez siebie, przez pryzmat własnej interpretacji. A ja chcę to z siebie wyrzucić, jak niedopałek papierosa, gdzieś przed siebie, gdzieś obok i nie zawracać sobie tym więcej głowy.

Często jedno zdanie wystarcza. 

R. jest chyba jedyną osobą, której odpowiadam na pytanie co słychać? Być może niesłusznie, ale zakładam, że większość zadając te pytanie, wcale nie oczekuje odpowiedzi. Gdyby nawet oczekiwała, to nie mam tej łatwości i chęci opowiadania tego, co we mnie i wokół mnie. Chyba, że padają konkretne pytania. Ale rzadko się to zdarza. Żyjemy w jakiejś fecebookowej iluzji, że wiemy, co słychać u innych. Więc po co pytać? Ten kij ma dwa końce, bo najczęściej zamykam się w uśmiechniętym zdaniu wszystko dobrze, dzięki.

R. pyta, więc jej odpowiadam. Wdaję się w najdrobniejsze szczegóły, odkrywam prawie całą siebie. Jak to między siostrami. Skoro więc pyta, to odpowiadam, że zaczęłam biegać.

- Matko, co się dzieje? ­- pyta autentycznie przerażona, bo doskonale zna mój stosunek do biegania: biegniesz tylko i wyłącznie wtedy, gdy za tobą biegnie ktoś, kto chce ciebie zabić.

A ja mam zwykłą potrzebę, której sama wytłumaczyć nie potrafię i nawet nie próbuję. Ten bieg żyje we mnie od dawna, ale jeszcze nigdy nie był na tyle intensywny, bym rzeczywiście zaczęła biec. Jednak zaczęłam i zaczęło mi się podobać, zaczęło sprawiać przyjemność.

Umówmy się: stwierdzenie, że biegam, jest trochę na wyrost. Bardziej niż na bieganiu skupiam się na tym, by nie wypluć płuc i nie zaplątać w smycze, na których babcie wyprowadzają swoje małe pieski.
W szkole biegałam świetnie. Zwłaszcza na 60 metrów. W sztafetach na 100 też dawałam radę. A potem pewne zawody międzyszkolne, 1,5 kilometra, źle rozgrzane mięśnie, zignorowanie mojego: nie będę startowała, jestem dobra w sprintach, polegnę wytrzymałościowo, perfidne zmuszenie do postawienia stóp przy linii startu, presja reprezentowania szkoły, złość na nauczyciela, czwarte miejsce. I widzisz, mówiłem, że dasz radę, bardzo dobrze. Był chłodny dzień, padał deszcz, nauczyciel zadowolony z siebie aż do obrzydzenia. Nie wiedział, że na odcinku porośniętymi drzewami zaczęłam iść, pozwalając, by wyprzedziła mnie jakaś dziewczyna. Miałam to gdzieś. Właśnie wtedy znienawidziłam bieganie i powiedziałam, że nie pobiegnę już nigdy więcej.

A teraz znów staram się biegać. Już nie sprintem, już bez myśli, by jak najszybciej minąć linię mety. Teraz uczę się odpowiednio rozkładać wątłe siły. To o wiele trudniejsze.
Swoją drogą przekłada mi się to na płaszczyznę zawodową. Ostatnio zbyt dużo energii wkładam na samym początku, zbyt wiele biorę na siebie a potem wypalam się i idę i jest mi wszystko jedno.

R. znów nawija mi o liczbach mistrzowskich, co nie do końca jestem w stanie zrozumieć. Cokolwiek miałoby to oznaczać, to jestem liczbą mistrzowską 33. Ergo, jeśli w tym życiu odrobię lekcję, to odrodzę się w przyszłym jako 44, co oznacza koniec mojej ziemskiej drogi, bo więcej liczb już nie ma. Potem będzie tylko stan nirwany. Pomijając fakt, że uważam, że innego życia już nie będzie, że pewnie będę kiblować w tym trzydziesto-trójkowym życiu, to jak dla mnie swój własny stan nirwany osiągnęłam już jakiś czas temu. Bo najczęściej jest mi już wszystko jedno.

Czasem, gdy biegnę, to zaczynam się mimowolnie uśmiechać. Czasem nogi wyrywają mi się do szybszego tempa. Czasem chciałabym się nie zatrzymywać.
Uczę się swojego ciała na nowo. Słucham jego potrzeb. Zdecydowanie lepiej biega mi się nad ranem niż wieczorem. Zresztą, ranem mniejsze prawdopodobieństwo natknięcia się na mężczyzn z butelkami wypełnionymi rozcieńczoną wódką w bramie. Widzę, jak to moje ciało zmienia się przez ten czas, jak zaczyna funkcjonować inaczej. Lżej mi. Zwłaszcza w głowie.

Biegnę do i biegnę od. Od bramy do parku. Od braku do siebie. Od parku do bramy. Od słabości do siły.

Być może to jedynie ucieczka w coś, bądź od czegoś. W każdym bądź razie, lepsze to niż lampka wina co wieczór.

Skoro nie czuję swojego wnętrza, to może chociaż poczuję swoje ciało?