wyjątkowo zimny maj

Szafa mi się nie domyka. To wina tych letnich sukienek, które rozpychają i przepychają się między sobą wysuwając ciekawskie rąbki przez szparę w drzwiach, bo każda z nich chciałaby się przejść rozgrzanym miastem.

Jest maj i świat pachnie niewyobrażalnie pięknie. Gdy tylko mogę, to chodzę pieszo, zwłaszcza późnym wieczorem. Przedłużam spacery do granic podwórek, w które lepiej nie wchodzić.

Na maratonie wernisaży nie piję wina. Nie kiwam głową z miną znawcy nad pracą Wielkiego Artysty. Przepuszczam za to wszystko przez sito własnych emocji i interpretacji.

Pstrykam palcem i poddaję w wątpliwość wszystko co umiem, wiem, czym jestem.
Ta sztuczka za każdym razem wychodzi mi wyjątkowo dobrze.
I znów zamykam się w sobie. Bezszelestnie.

Jest maj i jest bez. Bez_wątpienia. Jest bez sensu, beznadziejnie i beznamiętnie.

Jest maj i jest pierwsza wiosenna burza. Mogłabym przeczekać ulewę w samochodzie, mogłabym otworzyć czerwoną parasolkę walającą się na tylnym siedzeniu. Zamiast tego stoję w deszczu.
Ta pierwsza, co wyrwała się z szafy, zlepia się z moją skórą. Dobrze jej tak.
Stoję nieruchomo, jakby deszcz miał wypłukać ze mnie wszystko to, co złe, wygładzić jak kamień ze strumienia, jakbym mogła z każdą kroplą spłynąć do studzienki kanalizacyjnej niezauważalną strużką.
I mogłabym się zamknąć jedynie w tych metaforach, ale czuję i wiem, że chodzi o coś znacznie więcej. O tą tlącą się myśl, że po deszczu zieleń jest żywsza a fiolet bzu jeszcze bardziej intensywny.
Ergo, może ja też będę?

Bo choćby nie wiem co, to nigdy nie poddaję się bez walki.
Nawet, jeśli na koniec dnia, mam być Don Kichotem.