internal landscapes

Te puste godziny, wcale nie takie późne. Zwykle, każdego innego dnia, wypełnione po brzegi pędzącymi samochodami, warkotem autobusów wypchanymi ludźmi, drganiem ich myśli, słów.

W piątkowy wieczór zaledwie kilka aut na drodze, ludzie pochyleni w domach nad garnkami z jajkami i łupinami cebul. 

Lubię jechać w te puste godziny samochodem, słuchać radia, patrzeć na rozmazujące się światła na poboczach. Gdy jedyna energia, jaką czuję, to moja własna. Gdy zamyka się dzień i jest ten czas pomiędzy, jeszcze niczym nie wypełniony, choć tak bardzo intensywny.  I nie ukrywam, że mogłabym tak jechać i jechać w tej dobrej ciszy i niczym niewymuszonej samotności... a ten czas zawieszenia, mógłby się nie kończyć. W każdym bądź razie, nie tak szybko. 

Damian Rice lekko potrzaskuje, a na siedzeniu pasażera trzy, małe pączki żółtych tulipanów. Moja deklaracja niemal-dorosłości.

Mam męża i dziecko, trzydzieści i plus lat za sobą, całkiem fajną pracę, rachunki za egzystencję, czasem zatracenie w kieracie, dość ciekawe CV,  zobowiązania, a jednak wciąż nie jestem dorosła.

Tak naprawdę, myślę, że chyba do końca, to nigdy nie będę - i dobrze. Jednak do poczucia się choć trochę bardziej dorosłą, brakuje mi wolności w mojej przestrzeni. Wolności w nadaniu jej charakteru, w ułożeniu jajek w koszyku według mojego widzimisię, wypełnieniu lodówki według mojego smaku, szklanek ustawionych wedle mojej estetyki. I wolności w kultywowaniu rodzinnych tradycji, w nieskrępowanym wyznaczaniu własnych.

Nie narzekam na to, co teraz. Bo w większości przypadków bezkolizyjnie krzyżujemy swoje drogi i dobrze czujemy się razem i niezwykle rzadko mam minę Kleopatry i Króla Artura z pewnej reklamy. Jednak coraz tęskniej wpatruję się w tę datę w kalendarzu, gdy bosą stopą będę mogła poczuć mój kawałek podłogi. 

W swoim niegdyś wymarzonym domu z przyszłości, w szklanych, przeźroczystych wazonach stoją bukiety ciętych kwiatów. Bladoróżowe, czerwone i białe goździki. Żółte tulipany. Uwielbiam goździki i żółte tulipany. I w tej mojej wymarzonej przyszłości w Wielki Piątek ożywiam żółcią i bladym różem moje przestrzenie. Przystrajam je w wiosnę i razem z M-ką drapię i skrobię czerwone skorupki jajek.

W ten Wielki Piątek, w najdziwniejszych miejscach przy jezdniach, w pobliżu hal targowych, jak na drożdżach wyrosły kwiaciarki z wiadrami pełnymi żółtych tulipanów. Niewiele myśląc zatrzymałam się po trzy, małe pączki. Z kupnem całego bukietu poczekam na dorosłość. W tym większym wymiarze, by prawdziwie poczuć jej zapach i smak.  

_______

Życzę Wam szczęśliwych Świąt wypełnionych Waszą, dobrą przestrzenią.