wtorek, 30 lipca 2013

nic zmieszkują demony

Góra, dół, góra, dół.
Huśtam się na swoich emocjach. Raz szybko, raz wolno. 
Śpię pod moskitierą utkaną z moich lęków. Słyszę ich tupot, gdy wybiegają zza zielonej szafy pod łóżko, zaraz po tym, jak zgaszę światło. 
Nie chcę o nich myśleć, bo gdy myślę, to wymyślam. Jak wymyślę, to będzie żyć. Jak będzie żyć, to trzeba będzie skręcić temu kark. Jednym zdecydowanym ruchem. Nie myśleć, nie nazywać, bo w konfrontacjach z własnymi lękami wypadam słabo. Bo trzeba urwać łeb przy samej szyi, a ja nie potrafię. Zawsze istnieje ryzyko, że w miejsce łba odrośnie dziesięć kolejnych. A jeśli nawet nie, to pozostanie fantomowy ból.
Każdy uraz pozostawia bliznę, każda doświadczona emocja pozostawia posmak. Nie ważne, jak bardzo nieustępliwi jesteśmy, to wciąż jest.

Słyszę tupot pod łóżkiem, wychylam się spod kołdry. Może wystarczy zabawić, pomachać grzechotką, wziąć delikatnie w dłonie, obejrzeć uważnie jak motyle skrzydło pod lupą? Ukołysać swoje lęki. Przyjąć je, zaakceptować, a potem wypuścić, zdmuchnąć z dłoni i pozwolić rozwiać się w powietrzu, jak dym.

Kiedyś napisała mi: Uwierz w swą możliwość. Jest piękna. Dziś zaczynam wierzyć i zaczynam bać się swojej możliwości. Brak wiary bardzo łatwo może zmienić się w opór.

Największe lęki rodzą się z niewiedzy. Z niczego.
Kołyszę wielkie, przestraszone nic, a one ulatują.

poniedziałek, 29 lipca 2013

see the day

Lubię ten moment, gdy przekręcam kluczyk w stacyjce. Im dłuższa trasa przede mną, tym bardziej lubię. A jeszcze bardziej, gdy mogę jechać bocznymi drogami albo wśród lasów. Klikanaście dni temu, 120 kilometrów samotnej, dobrej podróży. Tylko ja, droga i radio. Gdy tak sama jadę, to drę się niemiłosiernie do wszystkiego co leci, wystukuję rytm na kierownicy, mając gdzieś to, jak głupio i śmiesznie przy tym wyglądam, bo czuję się taka spokojna i wolna.
Podejrzewam, że straż miejska przyśle mi niebawem fotę z mojej ostatniej trasy koncertowej.

Ale lubię też być pasażerem. Lubię, jak wiatr rozwiewa moje włosy i lubię opierać się brodą o kolano, patrząc na wszystko to, co mijam. Co chwila coś mnie zachwyca, zaskakuje i zastanawia. Myśli i emocje mkną szybciej niż wskazówka na prędkościomierzu. Łapię kadry zdjęć, których nie zrobię i całkowicie poddaję się chwili.
Zawsze też wystawiam rękę przez okno. Bawię się myślą, że to ja opuszkami swoich placów rozmazuję zieloność drzew i puszystość chmur. Pozwalam promieniom słońca przepleść się między palcami. Lubię czuć opór wiatru na skórze. Kula powietrza zatrzymana w dłoni.
Co widzi twoja ręka? - pyta M-ka, więc opowiadam o tym wszystkim, co właśnie we mnie gra i tańczy. Te chabry przy drodze, ta aleja gęsto porośnięta topolami, które niezmiennie wywołują u mnie drżenie. Te ogromne liście łopianu przy strumieniu, stado gęsi i stara studnia w jakiejś zagrodzie.

Wśród kolorowych parasoli spocone ciała dyszą ciężko, jak u ryb wyrzuconych na brzeg. W usta wpływa tylko żar lata a powietrze pachnie olejkiem do opalania. Pływamy z kaczkami i kijankami i biegniemy za motylem. Opalam się, jak krowa na rowie. Jak krowa, bo w łaty. Jest spokój, radość, piękno i mądrość gór dookoła.
Wszystko to, czego mi brak.

piątek, 26 lipca 2013

soda pop

(czyli post z serii: jest lato, więc moje myśli są głębokie, jak słowa wakacyjnych, popowych utworów)

Zazdroszczę M-ce tego momentu, gdy wchodzi do sali przedszkolnej. Autentyczna radość wychowawczyń: Dzień dobry M-ko, jaką masz ładną sukienkę (niestety ani razu nie usłyszałam: jaką ty masz ładną fryzurę, zapewne dlatego, ze za każdym razem, nie ważne co i jak robię, włosy M-ki prezentują styl: rabarbar, w który strzelił piorun). W każdym bądź razie, każdego dnia M-ka jest witana w przedszkolu z niesamowitą  atencją i radością, tak, że jej twarz rozpromienia się jeszcze bardziej. Też bym tak chciała, też bym chciała być tak witana przekraczając próg Mordoru. Oczywiście, pracuję z kulturalnymi ludźmi, którzy mówią cześć i dzień dobry (niektórzy nawet się przy tym uśmiechają) i też się zdarza, że usłyszę o tym, że mam ładną sukienkę (na temat włosów rzadziej cokolwiek słyszę, bo prezentuję ten sam styl, co M-ka), jednak umówmy się: to nie do końca to samo.

M-ka nie bardzo może zrozumieć, dlaczego na urodziny nie chciałam ani tortu ani dekoracji i zapewne z zemsty wyjada mi połowę żelków, które dostałam w prezencie, twierdząc, że na pewno były dla niej, ale jak już tak bardzo mi zależy, to ona w swej wspaniałomyślności, może się ze mną podzielić. (M-ka jest mistrzem dzieleniem się wszystkim, co do niej nie należy, z właścicielem dzielonego obiektu).
Żyję w takiej dziecięcej ułudzie, że jak są moje urodziny, to wydaje mi się, że jestem królową świata. Bo to w końcu taki dzień, że nie ma prawa, aby przydarzyło mi się coś złego, spotkała mnie jakaś przykrość, coś nie wyszło, czy musiałabym zająć się jakąś prozą życia.
Co roku zaskakuje mnie, że nie zawsze tak jest. Ale co roku wchodzę w ten dzień, tak, jak M-ka do sali przedszkolnej. Zresztą, chyba znów zaczynam traktować każdy dzień, jak piniatę, którą rozbijasz mocnym uderzeniem i ze spokojem i radością łapiesz to, co z niej wyleci.

M-ka szaleje na placu zabaw, biega między karuzelą a huśtawką i choć innych dzieci nie ma, to bawi się fantastycznie. Jak byłam mała i chciałam pokręcić się na karuzeli, to potrzebowałam kogoś, aby tę karuzelę pchał. A potem, zgodnie z zasadą wzajemności, należało się zamienić. Jak chciałam skorzystać z huśtawki, to też musiałam mieć jakiegoś towarzysza zabawy, bo inaczej nie uniosłabym się w górę. M-ka z tym problemu nie ma. Karuzela i huśtawka zaprojektowana tak, by móc samemu czerpać radość z zabawy. Nie potrzeba nikogo do rozkręcania i rozhuśtania. 
W sam raz dla antyspołecznych indywidualistów - dobrze, że nie było takich w czasie mojego dzieciństwa, bo, znając moje naturalne skłonności do wycofywania się, stałabym się przypadkiem bardziej niż beznadziejnym. Chcąc się pohuśtać musiałam nauczyć się choć trochę budować relacje, dzięki czemu do końca nie zdziczałam. 
A z drugiej strony myślę, że może te huśtawki i karuzele, do jednoosobowego użytku, zaprojektował ktoś, z kim nikt nigdy nie chciał się bawić? Może nikt nie witał tej osoby z tak autentyczną radością i uwagą? 

Dobra myśl na początek dnia, uśmiech, ciepłe słowo.
I już niesie.

środa, 24 lipca 2013

Powrócisz tu

Na podłodze mam obraz Malewicza. Suprematyzm cieni żaluzji i blasku księżyca w czystej formie. Patrzę na tak dobrze znany mi sufit i myślę sobie, że w ogólnym kontekście to, że tu leżę, to czysta abstrakcja. A ponieważ świetnie odnajduję się w abstrakcji, z realizmem wychodzi mi to trochę gorzej, to jest mi wygodnie.
 
Moje miejsce, tak dobrze mi znane, a jakby już nie moje. Już nie moje, wciąż tak dobrze znane, a jednak znów moje, choć inaczej. Czy mnie to dziwi, że sześć lat temu zamykając za sobą drzwi, niosłam w walizce przedsmak myśli, że jeszcze tu wrócę? Trochę tak i trochę nie.
 
Cienie wciąż układają się tak samo. Tak samo liście brzozy wirują za oknem. Tak samo dobrze, swojo i mojo jest mi tu. I czuję pozytywną energię z tych czterech ścian, z tego wszystkiego, co się w nich wydarzyło lub nie, co się pomyślało, poczuło, wypłakało i wykrzyczało w złości. Tego wszystkiego, co uniosło pod sufit i wbiło w podłogę. Co śmieszyło, wzruszało i było dobre. Co tworzyło mnie.
To tu mieszkało ze mną największe natchnienie. Grzało się w tym zagłębieniu obok kaloryfera. Sprawdziłam, zagłębienie wciąż jest. Tu pisało mi się najlepiej, najczęściej i najfajniej. Znów się pisze.
 
Czasem jeszcze miewam sny. Niezbyt przyjazne. Takie, po których budzę się przerażona i drżę. Ale nic to.
 
Pięć minut. Papieros w oknie. I nagle jestem kompletna. Domknięta. Buduje mnie patrzenie przez pryzmat faktów a nie opinii. Jak wierzchnią odzież w upalny dzień, zrzucam schematy, w które weszłam świadomie bądź nie. Jak warstwę starej farby ze ściany zdrapuję z siebie cynizm, którym szczelnie się oblekłam. Bo nie chcę niczego przegapić.
Widzę tą starą, dobrą Katie. Tą pełną radości, wiary i determinacji. Jeszcze niewyraźnie, ledwie kontury, ale oddycham z ulgą, że wciąż jest. Zakopałam ją pewnego dnia i odcięłam od siebie samej, by chronić jej emocjonalność przed cierpieniem i rozczarowaniem.
Myślałam, że to świetnie nie odczuwać bólu i smutku, przejść do stanu radosnej rezygnacji, gdzie nic nie jest w stanie zatrząść aż do bólu. Było mi wszystko jedno, że jest mi wszystko jedno. Emocjonalny kamień. Ale cena jest zbyt wysoka. Jeśli nie potrafisz odczuwać tego, co złe, nie odczujesz też w pełni tego, co dobre.
 
To już za mną. Łapię łączność. Wracam do prawdziwej siebie.
Tęskniłam.

wtorek, 23 lipca 2013

poniedziałek

poniedziałek
Stało się. Nie będę zaprzeczać. Wręcz przeciwnie, aby podkreślić rangę tego wydarzenia, rozwieszę serpentyny i nadmucham baloniki. Otóż, nie uwierzycie, ale wreszcie się wyspałam. I to z niedzieli na poniedziałek! Całe nieprzyzwoite siedem godzin! To jak siedem cudów świata i siedem życzeń zmaterializowanych pod postacią twardego, głębokiego snu. Takiego, co regeneruje każdy kawałek ciała, każdą zmiętą emocję i nadpsutą myśl.
Ta noc była czysta. Bez żadnych mar i fałszywego przebudzenia. 
Poranek taki jak dawniej, z tych czasów, gdy śmiałam się w głos i umiałam płakać częściej niż dwa razy do roku. Z wtedy, gdy zmysły miałam wyostrzone do granic, a powieki jasno zielone. 
Świergot wróbla, tego co pod parapetem uwił sobie gniazdo. Promienie słońca grające na podłodze w berka z cieniami żaluzji i liści brzozy. Zapach skóry M-ki rozgrzanej wakacyjnym słońcem i włosów, w których jeszcze żyje wiejski wiatr, rozłożony w skopanej kołdrze. Niemal pokonałam system podnosząc powieki na minutę przed dźwiękami Burn it down, które zwiastują każdy, nowy dzień.    
 
Nie włączam, jak zawsze, co chwila drzemki, nie przewracam swego znudzonego ciała z boku na bok, jęcząc z głową pod poduszką, że ja nie chcę iść do szkoły i proszę mnie tu zostawić i pozwolić mi gnić w łóżku przez cały dzień. Ewentualnie można donieść pożywienie pod postacią jajecznicy i kakao. Nie zrywam się potem, jak oparzona, o godzinie, o której powinnam już wychodzić, z poczuciem winy, że znów mój cowieczorny plan: jutro na pewno wstanę wcześniej, jutro wstanę zaraz, jak zadzwoni budzik, sprawdza się tylko w świecie idei i wieczornych złudnych nadziei. W życiu realnym wyśmiewam go z pierwszymi dźwiękami Burn it down.
Biegamy na bosaka między kuchnią a łazienką, gubiąc po drodze gumki do włosów i tańcząc co chwila, do piosenek, którymi wita nas ulubione radio. Normalne śniadanie z gazetą w dłoni i z lalką Barbie odgrywającą rolę Królewny Śnieżki na moich kolanach, które wciąż ledwo przykrywają krótkie szorty od piżamy. Nic to, bo czasu jeszcze tyle, że mogłabym pięć razy zmienić koncepcję ubioru, ale przecież idealna na ten dzień spódnica sama uśmiecha się do mnie z szafy. W torebce - jak nigdy - wszystko, co powinno być jest i nawet kluczyki od samochodu nie bawią się ze mną w chowanego. Otwarte okno w samochodzie i nawet nie ma korków po drodze, a światła wciąż uśmiechają się na zielono. I jest jeszcze idealna kawa, która smakuje dobrym dniem.
 
Wracam do swoich małych rytuałów, gdzieś tam zgubionych w kieracie, zawiązanych w supły czasu i marazmu. Wracam i znów tryskam tą tak dobrze mi znaną energią.
Nawet w poniedziałek.




czwartek, 18 lipca 2013

you're tender and you're tired

you're tender and you're tired
Jest lato. Jest lipiec. No to wiadomo, że mi się nie chce. Tylko, że mi się nie chce, jak cholera. Moja motywacja nałożyła na głowę słomkowy kapelusz, wzięła pod pachę stos książek, wyłożyła się pośrodku kwitnącej łąki na leżaku w biało-niebieskie pasy i zakładając na nos okulary przeciwsłoneczne, rzekła do mnie: sayonara. Nawet kartki małpa jedna nie chce przysłać, czy chociaż wpaść od czasu do czasu na kawę. A kaw to ja ostatnio dużo wypijam. Głównie dlatego, że energia walnęła się pod gruszą, po drugiej stronie łąki mojej bezużyteczności i nawet nie udaje, że ma mnie w głębokim poważaniu.

Porozrywane dni próbuję jakoś połatać, z dziurawą siatką na motyle gonię terminy. Lista tego, czego znów nie zrobiłam, lista tych, których znów zawodzę, przewyższa już Petronas Towers w Kuala Lumpur. Czas przyspieszył i zawęził swój obszar do płytki paznokcia u małego palca. 

Pewnie przez to, czasem, zachowuję się, jak Alexis. I choć nie chciałabym być tak mdła jak Crystal, to chyba jednak powinnam zacząć się do niej trochę zbliżać. W tym czasie (i piszę to całkowicie poważnie) z pomocą przychodzi mi Britney. Nie ważne, o czym śpiewa. Britney ma zawsze rację. Tym bardziej nie rozumiem, czemu moja propozycja na temat pracy klasowej: "I'm not a girl, not yet a woman  - rozważ myśl Britney Spears w oparciu o znane ci teksty kultury" nie spotkało się z w liceum uznaniem ze strony polonistki. Britney porusza naprawdę wiele egzystencjalnych problemów, z jakimi mierzy się każdego dnia współczesna kobieta. Muszę kiedyś napisać o tym jakiś traktat. Na razie mi się nie chce.
Moja playlista została w pracy skomentowana stwierdzeniem: chyba naprawdę musiałaś dostać mocno w tę głowę. Bo dostałam. Jestem ofiarą rodzinnej przemocy z wielkim limem pod okiem, które podczas nieskrępowanej zabawy, ofiarowała mi prostym strzałem z bańki moja urocza M-ka. Na własnej piersi wyhodowane... 
Może rzeczywiście dostałam trochę zbyt mocno, bo okazało się, że zrobienie kawy w ekspresie przechodzi moje możliwości. Kolejno: wywaliłam sitko do kosza na śmieci; naładowałam kawę zapominając o sitku; stwierdziłam, że kawa jest zbyt lurowata, więc postanowiłam dodać jej więcej w efekcie czego: poparzyłam się, namoczona kawa wpadła mi do sandała, zachlapałam pół biura lecąc z podajnikiem z płynna kawą do łazienki (podobno wtedy wyglądałam tak - z tą różniącą, że ja wołałam crap.crap.crap):


zapomniałam dolać wody; zapomniałam ustawić temperaturę; zapomniałam, że kawa się robi i mi się trochę (eufemizm) przelało. 

Ale wracając do sedna: jest lato, jest lipiec, a ja nie mam motywacji, energii i chęci na cokolwiek. Większość czasu w pracy zajmuje mi zastanawianie się, co ja właściwie powinnam wpisać do karty czasu pracy, która zwie się timesheetem. Swoją drogą, nazwa trafiona w punkt. Teoretycznie nie powinnam się nad tym zastanawiać wcale, gdyż w związku z moim rozwojem zawodowym i zapewne w nagrodę za zasłużone zasługi ofiarowano mi jeszcze większy zakres obowiązków. Jednak nie ma rzeczy niemożliwych.

Rano nie chce mi się wstawać, wieczorem nie chce mi się spać. Są miejsca, w których trzeba po prostu być i są rzeczy, które trzeba po prostu załatwić. A ja brodzę, jak w basenie z kulkami, szukając stabilnej płaszczyzny, bym mogła wziąć oddech, oczyścić umysł i rozsupływać nitkę po nitce. Systematycznie, bez chaosu, a ja po kawałku zanurzona jedynie po kostki w każdej ze spraw.
Bez żadnych głębszych interpretacji: zwyczajnie nie mam siły.
I będę musiała zacząć znać się na samochodach.

Znów wyszła ze mnie Alexis, więc słucham Britney i kartkuję gazetę co kilka stron. Kartkuję, bo czytać mi się nie chce, co kilka stron, bo nie chce mi się kartkować po jednej. I trafiam na horoskop:

Jeśli kierujesz się astrologicznym kalendarzem [nie. to zwykły kalendarz kieruje mną] powinnać teraz uciec od pracy i obowiązków [srsly?]. To czas by doładować baterie [srlsy?!]. Jeśli nadal tkwisz w kieracie, nie oczekuj, że będziesz umiała być równie skoncentrowana, jak dotychczas [nie mam siły na formułowanie własnych oczekiwań wobec czegokolwiek]. To oczywiście minie [dobrze, że mam to na piśmie], ale prawdopodobnie dopiero 22 licpca [wiadomo, 23 mam wolne], wtedy słońce wejdzie w twój znak, napełniając cię energią i optymizmem [jeszcze magnezem i wapniem by mogło]. 

A tak poza tym? Poza tym radość czerpię z powietrza. Dosłownie i w przenośni.
I śpiewam tak:





wtorek, 16 lipca 2013

oops, I did it again

Nieee, oczywiście, że nie zapomniałam, że są wakacje, a co za tym idzie, nie zapomniałam również o tym, że w wakacje należy przygotować wakacyjną listę rzeczy do zrobienia, co by się nie rozleniwić doszczętnie. Chodzi oczywiście o taką listę, co to jest bardziej abstrakcyjna niż lista postanowień noworocznych (no bo umówmy się: tu są dwa miesiące a nie rok na realizację), którą przegląda się po wakacjach i mówi: no cóż, w przyszłe wakacje na pewno się uda.

Nie żebym narzekała na brak zadań i atrakcji wszelakich, czy też cierpiała na nadmiar wolnego czasu. Kołowrotek nie zwalnia ani na moment. Ale tradycja, to tradycja. I choć najlepiej byłoby dać sobie święty spokój i nie tworzyć nierealnych list, to znów, jak co roku to zrobiłam. Zrobiłam listę. Może nie tak spektakularną, jak ubiegłoroczną, ale zrobiłam. I tak, zamierzam chociaż dwa punkty zrealizować!

W ramach wakacyjnego challengu zamierzam:
  • zrobić porządek ze zdjęciami, które teraz wysuszone i wyprasowane, leżą w kartonie;
  • to samo zrobić z uratowanymi z piwnicznej powodzi listami;
  • urządzić M-kową przestrzeń;
  • przyjąć do wiadomości, że ilość moich ubrań w połączeniu z wielkością mojej szafy nie jest związkiem idealnym i pozbyć się tego, w czym nie chodzę z dwa... no dobra... trzy lata co najmniej;
  • kupić sobie w końcu torebkę (wbrew pozorom, nie jest to tak banalne, torebkę wymieniam od 3 lat);
  • kupić sobie kostium kąpielowy (po 6 latach chyba wypada);
  • powrócić do systematycznego biegania;
  • wieczorami wygospodarować sobie godzinę tylko dla siebie;
  • zarejestrować się do tego lekarza, co w zeszłym roku też miałam, ale mi nie wyszło;
  • znów gotować;
  • nie zamykać się w sobie;
  • pojechać na te trzy wystawy, o których zapominam, że są;
  • posprzątać bagażnik;
  • nadrobić zaległości w tych kilkunastu serialach, co to sobie przerwę zrobiłam;
  • upiec tartę;
  • kupić naczynie do pieczenia tarty, bo bez tego punkt wyżej się wysypie;
  • jeździć na rolkach;
  • pojechać do lasu;
  • łazić po mieście i robić zdjęcia;
  • w ogóle łazić po mieście i korzystać z jego atrakcji;
  • przeczytać chociaż 6 książek;
  • i te zaległe sprzed pół roku miesięczniki;
  • nie zadręczać się pierdołami;
  • napisać coś poza postami na blogu;
  • w ogóle więcej pisać;
  • przyjmować utrudnienia ze spokojem.
Oczywiście, że wiem już, czego na pewno nie uda mi się zrobić ;)

środa, 10 lipca 2013

oranżada

Dobrze jest zobaczyć czasem własne dziecko w innym, nowym kontekście. W takim, gdzie nie jest się w samym centrum wydarzeń, gdzie nie jest się ich animatorem, tylko stoi się gdzieś z boku, jako widz. Wtedy tak dokładnie widać cechy, które rozmywają się w codzienności wspólnych chwil i zdarzeń, które tylko w nowym kontekście mogą się pokazać w swej całej okazałości.

M-ka wciąż taka mała  (mimo iż wysoka, jak na swój wiek), a czasem tak bardzo duża w tych innych konfiguracjach.

Tu nie chodzi tylko o wspólne malowanie, pieczenie babeczek czy budowę farmy. Nie tylko o te piękne chwile, gdy z głową opartą na moim ramieniu zasypia w rytmie słów czytanych z bajek czy wyśpiewanych w kołysankach. Tu nie chodzi jedynie o to wszystko, co daje przytulanie, trzymanie ciepłej rączki w dłoni, negocjacje o zjedzenie ostatniego kawałka pomidora i próby rozczesania włosów.

To nie jedynie te codzienne, niby zwyczajne chwile. Te normalne zdarzenia, tak istotne i niesamowicie piękne w swej prostocie. Te wspólne doświadczanie i przeżywanie, które chciałabym rozciągać w nieskończoność. I choć M-ka codziennie przynosi mi swą miłość w stokrotkach zrywanych po drodze z przedszkola, czy w tych niczym nieskrępowanych buziakach, którymi obsypuje mnie z rozbrajającą czułością, to w innych kontekstach daje mi coś niewiarygodnie pięknego: dzieli się ze mną swoim światem.

M-ka wyławia mnie spośród tłumu i cała rozpromienia się blaskiem, tego światła, które nosi w sobie. Jest wtedy o dwa centymetry wyższa i o pół roku poważniejsza. Szuka w mych oczach akceptacji i uznania. Znajduje je. Teraz przy każdym stawianym kroku w białych baletkach, przy każdej wyśpiewanej nucie i dobrze wykonanym ćwiczeniu fizycznym. Później przy mniejszych i większych wyborach, ważnych decyzjach, szalonych pomysłach i pierwszych miłościach, swoich sukcesach. I moja w tym rola, aby zawsze chciała się tym ze mną dzielić, aby rosła o te dwa centymetry za każdym razem, gdy będzie wyławiać mnie spośród tłumu. By nigdy nie straciła swojego wewnętrznego światła.

M-ka powoli zaczyna swój osobny świat. Świat pierwszych przyjaciół i nowych zajęć. Świat, w którym odkrywa swoje pasje i zainteresowania. Świat, do którego otwiera mi furtkę, bym mogła czerpać radość wraz z nią. I z niej.

I choć jesteśmy swoim obustronnym lustrem, to czasem dobrze jest zobaczyć swoje kilkuletnie odbicie w innym, nowym kontekście.

Piękne jest.




poniedziałek, 8 lipca 2013

bitter sweet symphony

Wdrapujemy się z M-ką na górkę pod domem, która kiedyś była dla mnie Mount Everestem. Zapewne tym samym jest teraz dla M-ki, choć M-ka jeszcze nie wie, czym jest Mount Everest. 
Z dorosłej perspektywy, to pagórek zaledwie, choć wciąż mój Dach Świata, dziecięco-młodzieńczych wspomnień. 

Wdrapuję się z M-ką na górkę pod domem i gdzieś tam z tyłu głowy przewija mi się film ze mną i górką w roli głównej. Jak wdrapywałam się tak z rodzicami, jak wciągałam na nią sanki, jak tato ciągnął te sanki, bo mi się już nie chciało. Jak wbiegałam w każde lato na nią z R i wiłyśmy wianki. Jak trochę później rzucałyśmy się z W w trawę i patrzyłyśmy w niebo, doszukując się różnych kształtów w wędrujących nad nami chmurach. Jak potajemnie paliłam za jej grzbietem z A. papierosy i piłam tanie wino, jak biegałam wokół niej z psem, jak pierwszy raz nieśmiało trzymałam się za zakochane ręce.

Wdrapuję się z M-ką na górkę pod domem i rzucamy się w trawę. Patrzymy na chmury, M-ka widzi w nich cztery krokodyle, ja nadgryzionego tosta. Wdychamy mycobacterium vaccae, która na pewno wspomaga produkcję serotoniny, bo śmiejemy się w głos. I tam znajduje nas R. Ściska mnie w dołku nagle wyostrzona świadomość, jak bardzo mi R. brakuje, tego, że nie ma jej na wyciągnięcie połowy trasy autobusu linii nr 134. W trójkę ścigamy się prosto w polanę porośniętą koniczyną. Jest dobrze. 

Kilkadziesiąt godzin później wszystkie odgłosy, które docierają do mojej głowy, brzmią, jakbym słyszała je pod powierzchnią wody. Jedynie głuchy stukot moich adidasów na szpitalnym korytarzu dociera do mnie zbyt głośno swoją powagą. Intuicyjnie pcham odpowiednie drzwi i skręcam we właściwe nitki korytarzy, które rozszerzają się i wydłużają z każdym stawianym krokiem, mimo iż SOR jest coraz bliżej. Ten moment, gdy nie wiesz, gdzie iść, nie wiesz, co zobaczysz, nie wiesz czego się spodziewać i co się stało. Zawieszenie w niepewności, przed którą najlepiej schować się pod puchem kołdry i przeczekać, aż minie, jak przejdzie obok, niczym niedobry sen. Ten moment, gdy zbierasz wszystkie siły, jakie w tobie są, by stawić czoła temu, co za ostatnimi szklanymi drzwiami. Ten moment, gdy na powierzchni języka czujesz, jak naprawdę smakuje dorosłość.

Słodko-gorzko. Bo choć już nie musisz kryć się za górką, by zapalić papierosa i chociaż stać cię na lepsze alkohole, choć nadal beztrosko przez parę chwil możesz obserwować niebo i spontanicznie krzyknąć berek klepiąc w ukochane ramię, to jednak nadchodzi taki moment, gdy pchasz drzwi z adnotacją SOR i widzisz na swoim nadgarstku paciorki ośmiotysięczników, na które trzeba się wdrapać. 

poniedziałek, 1 lipca 2013

smoke on the water

Dwa dni ulewnych deszczy plus zapchane studzienki kanalizacyjne nie stanowią dobrego równania. Woda stoi w piwnicy po kostki, wsiąkając w co tylko się da.
Na przykład w karton, który w ogóle w tej piwnicy znaleźć się nie powinien. Bo karton miał przybyć do domu i zostać rozpakowany. Nie został, zagubił się gdzieś podczas przeprowadzki i utknął w piwnicy. Na samej podłodze.
A potem przez kilka dni nasiąkał wodą, a wraz z nim wszystko to, co w nim było.
Jakieś piętnaście lat mojego emocjonalnego życia popłynęło.
Mnie też zalało. Krew mnie zalała, szlag trafił i serce pękło. Patrzeć na to nie mogłam i nie patrzyłam. Rodziciele dzielnie walczyli, ratując wszystko to, co się dało: trzy indeksy, wszystkie dowody na to, że jakieś studia skończyłam, kilkaset zdjęć z czasów podstawówki, z okresu sturm und drang i kilku lat później. I listy. Listy pisane odręcznie na papeterii lub kartce wyrwanej z zeszytu od matematyki, takie w zaadresowanej kopercie i ze znaczkiem. Pocztówki wysyłane z różnych części świata i te kartki robione ręcznie.
 
Oczywiście, że całe to zdarzenie odebrałam czysto symbolicznie.
Oczywiście, że zaczęłam szukać pozytywnych stron tej sytuacji.
Oczywiście, że je znalazłam.
 
Przede wszystkim okazało się, że wbrew pozorom tragedii nie ma. Ukłon w stronę Rodzicieli, którzy okazli się mistrzami konserwatorstwa i zapobiegli całkowitemu rozpadowi dokumentacji edukacji mojej.
W tym miejscu chciałabym również złożyć serdeczne podziękowania Chinom za produkcję plastikowych albumów na zdjęcia - dzięki temu wciąż mam namacalne dowody, choć trocę wypłukane,  na to, że gdzieś byłam i coś przeżyłam. I będę mogła pokazać kiedyś M-ce, że matka również spędziła czas w odległej galaktyce zwanej dzieciństwem i młodością.  
Wreszcie będę musiała zrobić to, co planowałam od lat kilku, czyli uporządkować zdjęcia, wywalić te okropne, chińskie albumy i zastąpić je tymi dużymi papierowymi, jak z dawnych lat (swoją drogą, moje lenistwo w tym zakresie okazało się być porządane: gdybym takie porządki zrobiła wcześniej, to teraz oglądałabym te zdjęcia, jak świnka niebo).
Ucieszyłam się też, że wszystkie zdjęcia M-ki są zapisane na komputerze, że i w tym wypadku skupiłam się na magicznym słowie kiedyś: no kiedyś je wywołam. Tej straty bym nie zniosła.
 
I nawet te listy... Osuszam je licząc, że jeszcze dane będzie przeczytać te słowa, które kiedyś ktoś zadał sobie trud, by do mnie skierować. I chwyta mnie wzruszenie i śmieję się przez łzy na widok zdjęć, na widok kartek. Do siebie samej się śmieję, że tyle radości miałam i wciąż mam.
 
Wszystko płynie, czasem spływa. Czas rozmazuje tusz atramentu, intensywność wrażeń. Zawija rogi pamięci.
A tyle jeszcze na mnie czeka, tyle jeszcze przede mną...
...choćby zdjęć do ułożenia ;) 
 
Copyright © 2014 serendipity , Blogger