sobota, 22 sierpnia 2015

filandia

Gdzieś w Zachodniopomorskim PKS zwolnił gwałtownie, co wzbudziło moją czujność. Przed nami jechał kombajn. Spojrzałam przez nagrzane słońcem okno i wbiłam spojrzenie w owoce jarzębiny. 

Kombajn. Jarzębina.

Dotarło do mnie: schyłek lata. A dla mnie lato dopiero się rozpoczęło wraz z końcówką drugiego tygodnia sierpnia. Rozpoczęło i w mojej świadomości miało trwać dokładnie tyle, ile to kalendarzowe. Choć to nieprawda. 

Lipiec przeleciał mi gdzieś przez palce. Przybrał formę nadgodzin i był niemal niezauważalny. 
W lipcu przywiozłam sobie z delegacji smaki dzieciństwa. Żelki Haribo - które teraz można kupić wszędzie, a które kiedyś jadłam przez niemal miesiąc, po jednym każdego dnia, bo nie miałam krewnych w RFN i to mogła być paczka z serii once in a lifetime  (myślę, że dlatego tak bardzo lubię żelki) - i Kocie języczki, z których kiedyś zostawiłam sobie opakowanie i traktowałam jak relikwię i przez cały, tegoroczny lipiec tak bardzo to przeżywałam, że znów je mam, że po otworzeniu paczki w sierpniu okazało się, że upały roztopiły najpyszniejszy smak czekolady z dzieciństwa. Nauczka: korzystaj z chwili, nie odkładaj na później. A na pewno w nie nasłonecznione miejsce.

Berlin drży pod moim ciałem, przejeżdżąjącymi wagonami metra, gdy leżę na trawie obok fragmentów muru i nie mogę dojść do tego, po której leżę stronie? Nie sądziłam, że Berlin tak mocno mną ruszy, uwolni wspomnienia, o których nie wiedziałam, że są. Nie sądziłam, że pomoże znów doceniać. I po prostu się cieszyć. 

W międzyczasie miałam 34 urodziny i dość jasną wizję przyszłości. Objawił mi się też wzór i fragment mojego ciała na kolejny tatuaż. I to wszystko tego jednego dnia. Wzruszyłam się na koncercie pewnego aktora i jego córki a potem dwa dni płakałam na wspomnienie pewnego filmu.
W międzyczasie zrobił się sierpień, opadły mi ręce i poczułam ogromną bezsilność w odpowiedzi na międzyludzką nielojalność. Początek sierpnia zjadł mi nerwy a w rozmowie osób trzecich zostałam nazwana do spółki gwiazdą, co uważam za dowód niezwykłego uznania mojej skromnej osoby i jej zawodowych wysiłków. Z drugą gwiazdą świecimy, więc bardziej niż dotychczas prosto w dwulicowe oczy.  Już dawno nic mnie tak nie uderzyło,więc w międzyczasie dostałam kolejną lekcję z międzyludzkich zachowań i straciłam złudzenia.
Nigdy nie odliczałam tak zawzięcie do urlopu i nigdy nie wzięłam go sobie tak długiego jak teraz. 

I tak znalazłam się w PKSie w drodze nad morze do Rodzicieli i M-ki, gdzie dotarło do mnie, że kończy się lato i że to moja pierwsza, samotna podróż od, zdaje się, pięciu lat. Kierowca PKSu mówi do mnie per ty, więc się jaram, że wyglądam o 10 lat młodziej. Rodzona matka poznaje mnie po walizce. W rozpuszczonych włosach, bez makijażu, w szortach i w przeciwsłonecznych okularach podobno wyglądam jak gówniara, Chociaż według mnie, to przez różowy plecak i neonowe paznokcie. A M-ce słońce rozjaśniło pięknie włosy.

W najgorętszy sierpień jaki pamiętam, czytam najsmutniejszą książkę, jaką miałam w ręku. Siedzę z rodzicami i z M-ką na trawie i słuchamy koncertu szant i piosenek Okudżawy. Niemal wszyscy znają je na pamięć. Na sam koniec M-ka idzie po swoje pierwsze w życiu autografy. 
Włosy plączą mi się w nadmorskiej wilgoci tak, jak chcą i uwielbiam słoność moich warg. Pierwszy raz skaczemy całą czwórką przez ogromne fale i myślę, że po prostu lubię spędzać z nimi czas. Zawsze lubiłam. To szczęście czuć się dobrze z własnymi rodzicami. Znów kręcę króciutkie filmiki, jak dawniej i czuję spokój, którego mi brakuje. 



Patrzę wokół siebie i jak nigdy wcześniej, tak mocno dotyka mnie przemijalność, jakby trzymała mnie za rękę. 
Nabieram życie całymi garściami.

M-ka idzie do szkoły i już nic nie będzie takie samo. 
Nie będzie już takiego lata.

Bo najpiękniejsze jest teraz.
Za rok też będzie. 
Choć inaczej.



   


10 komentarzy:

  1. Ładne to Twoje lato. Wiesz, prawie poczułam tą słoność, fale i jarzębinę.
    Jaka książka jest najsmutniejsza dla Ciebie? I - koniecznie opowiedz, jaki tatuaż! :)

    OdpowiedzUsuń
  2. Moje lato jest spokojne i zwyczajne i chyba w tym jest jego siła :) Na razie najsmutniejsza to '13 pięter'. Jeszcze nie skończyłam, ale olbrzymi smutek jest od pierwszego zdania. Tatuaż niezwykle banalny... po prostu orle pióro, ale cholera... takie to moje! :)

    OdpowiedzUsuń
  3. Kochana, pozwole sobie skomentować tylko kawalątek tego posrta: JAK TO "MIAŁAM URODZINY"????? A nie masz ich czasem pojutrze? Cały czas sobie jak mantre powtarzam ?" 25 sirepnoia, nie zapomienieć" No ale my obie przecie lwy, to ja już zgłupiałam. A poza tym, Droga K, nie wiem, czy umiesz policzyć, ile lat już do siebie piszemy, a raczej ostatnio pisujemy?

    Boże, natychmiast szukam czegoś do wyrycia prawidłowej daty urodzin Katie, najlepiej nad biurkiem, bo już wszystko mi się pomerdało. Wybacz i zadaj mi pokutę, ale podpowiedz, kiedy to ?????

    I cieszę się, że masz tę odrobinę lata z rodzinką nad morzem, gówniaro Ty :))) Kartkę urodzinową wyślę Ci do domu :)))

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Kochana, zgadza się data dzienna, miesiąc wcześniej ;) Ale nic to, ja przez niemal cały czas z uporem maniaka upycham Cię też na sierpień ;) Z liczeniem to u mnie średnio, jak wiesz, ale coś mi wychodzi, że dyszka stuknęła? (Ojej?!)
      Tymczasem z gór pozdrawiam :)

      Usuń
    2. Tak, Drogi Kasiulku. Dziś mija równiutko 10 lat, wypada sobie chyba powinszować STU lat :)))))) I jakoś to uczcić:)))) Na razie wirtualnie ściskam, ale może będzie okazja na osobiste buziaki:))))

      Usuń
    3. Nie wiem kiedy to minęło :) Tak szybko bardzo i ta pełnie i pięknie :) Mam nadzieję, że szybko uda nam się spotkać :)

      Usuń
  4. annajulia.blog.onet.pl24 sierpnia 2015 23:04

    A wiesz, że ja dzisiaj poczułam leciutki zapach nadchodzącej jesieni? Nawet pomyślałam coby popełnić na tę okoliczność króciutki tekścik. Niestety, nim się zwlokłam za balkonowego fotela - przeszło mi.
    Pozdrawiam urodzinowo, niezależnie od tego czy były już czy dopiero będą i ściskam w pasie.:-)

    Acha.. i dzięki za Świetliki i Bogusia.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Na końcówkę lata zahaczyłam o góry. I to jesień czuć już pełną piersią. Zżera mnie ciekawość, cóż to za teścik miałby być? :)
      Dziękuję, proszę bardzo i ściskam :)

      Usuń
  5. Niestety ogłaszam dzisiaj, że jest już wrzesień:(

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Zawsze wrześnie lubiłam. Ale na ten się nie cieszę.

      Usuń

Copyright © 2014 serendipity , Blogger