Chciałabym, abyś chciał przeżywać ze mną, a nie obok mnie, będąc przekaźnikiem doznań w live streamingu dla anonimowych ludzi po drugiej stronie łącza.
Chciałabym, abyś to mi przekazał swoje doznania, tak, abym mogła je usłyszeć a nie przeczytać mrugającymi ze zmęczenia niebieskim ekranem oczami.
Chciałabym, abyś zabrał mnie w jedno z tych miejsc, które wyświetlają się na monitorze, gdy kliknę link ze street view.
I chciałabym posłuchać normalnej płyty zamiast playlisty podsuniętej przez algorytm. O koncercie nie wspomnę.
I radia z trzeszczącego odbiornika, nie z komputera.
Wieczorami odłączam się od sieci. Powiadomień, aplikacji. Ucinam wszystkie technologiczne nitki, po których można do mnie dotrzeć. Rano wygrzebuję się z nich, jak spod kołdry wypchanej pierzem. I zastanawiam się, ile z tego ma naprawdę wartość? Ile jest potrzebne?
M-ka zatańczyła po raz pierwszy na dużej scenie. Nic nie nagrałam, nie zrobiłam zdjęcia. I dzięki temu mogłam widzieć tylko ją, nie kadry, ziarnistość i niedoskonałość aparatu. Jeśli widziałam niewyraźnie, to dzięki łzom wzruszenia.
Do niezbędnego minimum.
Choć to wcale nie jest takie proste.
*jestem chodzącą szafą grającą z piosenką na każdą okazję i jej brak. tytuły wszystkich postów są tytułami utworów muzycznych. one zawsze trafiają w punkt.
No tak, od zawsze wiedziałam,że życie bez technologii, sieci, cyfryzacji było... pełniejsze smaku... jak jajo z wolnego wybiegu. Dziś choć nam świat bliższy i bardziej otwarty, nieraz tylko muśnięty zmysłami po powierzchni. I niewiele zostaje w głębi nas. Niewile waży znacznie. Karmimy pamięc krótkotrwałą lub zastepujemy ją migawkami, nadymamy sobie ego, a w środku zostaje nienasycone pragnienie CZEGOŚ WIĘCEJ...
OdpowiedzUsuńMnie to już przede wszystkim męczy. Choćby to, że widzisz powiadomienie otrzymanego maila, ignorujesz je - przeczytasz, gdy będziesz mieć na to czas - ale już po chwili dostajesz od tego samego adresata smsa, z informacją, że właśnie dostałaś maila. A nawet jeśli nie, to sama świadomość, że gdzieś tam jest konkretny mail, jest jak haczyk wbity w głowę. Walczę o domowe chwile, gdy nikt mnie nie goni z cyberprzestrzeni i nie zakłóca mojego spokojnego rytmu.
UsuńZaczynamy być bardziej świadome siebie. Siebie zwłaszcza
OdpowiedzUsuńZdecydowanie. Zaczęłam też zauważać coraz więcej dorosłych zachowań u siebie.
UsuńO tak, tych kiedyś mi tak zupełnie obcych
UsuńA teraz tak bardzo cieszę :) Choć przede wszystkim zaskakują.
UsuńJa częściej teraz w sieci, telewizora natomiast nie włączam.
OdpowiedzUsuńTelewizora nie mam. W sieci siedzę bardzo rzadko, wszystkie informacje o świecie, w głównej mierze, czerpię z radia. Po ośmiu godzinach pracy przy komputerze jakoś mam lekką awersję ;)
Usuńpójdziesz ze mną kiedyś na herbatę?
OdpowiedzUsuń