black night

Widzę, jak nocą wymykam się przez okno i biegnę w nocnej koszuli i w schodzonych trampkach wiejską drogą. 

Biegnę do skrzyżowania z wielkim krzyżem pośrodku, przy którym zatrzymują się dwa razy dziennie PKSy. 

Przy krzyżu skręcam w prawo. To już niedaleko. Zaledwie 200 metrów dzieli mnie od świeżo odmalowanej bramy przystrojonej bibułą i papierem toaletowym. Przedzieram się przez zachwiany lekko tłum i wbiegam na podwórko, gdzie trwa w najlepsze prawdziwe, wiejskie wesele.

Kilka godzin wcześniej zachwycona wpatrywałam się w Pannę Młodą całą w tiulach i falbanach, pod którymi mogłaby zmieścić wszystkie wiejskie dzieci. Siedziałam przy długiej, drewnianej ławie i zajadałam się oblanym różowym lukrem tortem, od którego było tak słodko, że aż mnie zemdliło przy dziesiątym odegraniu przez orkiestrę Kaczuch. Mimo to tańczyłam, aż kazano wracać do domu.

A teraz widzę, jak przebijam się przez rozbawiony, głośny tłum. Nie interesuje mnie Panna Młoda, suto zastawione ławy, kolorowe balony i paski bibuły rozciągnięte po całym podwórzu. Szukam tej jedynej osoby, która mogłaby przerwać zło. 

Czasami widzę to, jak biegnę w tej nocnej koszuli przez wieś.

Czasami ten obraz dopada mnie przed zaśnięciem lub w bezsenną noc. 

Czasami.

Może 4-5 razy w życiu. 

Zawsze boli i przeraża, tak jak w tamtą wakacyjną noc. 

To nie wspomnienie. 

To alternatywne wyjście ze wspomnienia właściwego.

Wyjście, którego nie wybrałam. 

Widzę też wspomnienie właściwe.

Widzę, jak w wieku 6ciu może 7miu lat leżę w ciemnym pokoju trzymając pod kołdrą dwie przestraszone dłonie. 

Leżę i nasłuchuję ze wzrokiem wbitym w wiązkę światła uwiezioną w szparze drzwi i w cień poruszający się w miodowej szybie. 

Leżę i obmyślam wyjścia ewakuacyjne. Ten nocny bieg przez wieś. I - w razie większego złego - ten rzut kryształowym wazonem, który jest tuż za mną.

- Kajka, boję się... - dobiega spod kołdry.

Ja się nie bałam. Chyba. Na pewno nie odczuwałam strachu. 

Tak już mam: potykam się i drżę przed błahostkami, w kryzysach rozchwianie emocjonalne automatycznie przełącza się na zimny racjonalizm i opanowanie. 

Byłam spokojna i cały swój spokój przelałam na te przerażone osóbki leżące obok mnie. 

Ścierałam łzy. Mówiłam, że będzie dobrze, choć nie było. Uciszałam, gdy otwierały się drzwi. Kazałam trwać w bezruchu.

W myślach analizowałam wymknięcie się oknem i wezwanie pomocy. 

Modliłam się, by moja błagalna prośba o powrót telepatycznie dotarła do tej jedynej osoby, która mogłaby przerwać zło. 

Im mówiłam, że już idzie, że jeszcze tylko chwila. A każda chwila była jak smolista nieskończoność. 

Wybrałam leżenie pod kołdrą i trzymanie za ręce. 

Wtedy wydawało mi się to najrozsądniejszym rozwiązaniem.

Kto wie, co by się stało, gdybym zostawiła ich samych w rozchwianej panice?

Nie wiem, ile to trwało. Zbyt długo. Przyszła.

Czasami widzę, jak wybieram wyjście alternatywne. 

Może zło trwałoby wtedy krócej?

Ale może miałoby większy zasięg?

Może głębiej dotknęłoby innych? - choć i tak dotknęło wszystkich, każdego w innym wymiarze.

Noc się skończyła. Rano było normalne śniadanie i jak zwykle spacer, tylko trzymaliśmy się mocno za ręce. 

Nie pamiętam, abym kiedykolwiek o tym z kimś rozmawiała. 

Schowałam to w sobie.

A wczoraj wieczorem powróciło. 

Znów widzę, jak biegnę.

Dlaczego teraz?

Trzyletnia M-ka jest już taka duża, choć wciąż tak bardzo mała. Radosne, ciekawe świata dziecko. 

To, co w macierzyństwie boli i przeraża mnie najbardziej, to fakt, że nie uchronię M-ki przed wszystkim.   

I choć w naszym wewnętrznym świecie ma wiele swobody - czasem może i zbyt wiele - to boję się, że w jej konfrontacji ze światem zewnętrznym ja sobie nie poradzę. 

Zacznie się przedszkole i szkoła. Nowe interakcje i porządek rzeczy. Zło, które nie tylko żyje w bajkach. 

Boję się krzywd. Tych bezpośrednich i tych, które rykoszetem dosięgają innych.

Dziecku trzeba dać korzenie a potem skrzydła. I pomóc mu je rozprostować.

Mimo strachu wiem, że tak być powinno. Nie jest to łatwe.

I pewnie dlatego widzę, jak biegnę.

Widzę, że czasami nie można zrobić nic.

Nie na wszystko mamy wpływ.