losing my mind

Tak naprawdę większość z tego, jak odczuwamy różne zmiany i zdarzenia, zależy od nas samych i od interpretacji, jaką im nadamy. Idąc tym tropem mogłabym sobie tłumaczyć, że szereg zdarzeń, które przytrafiły mi się w ostatnich dniach, wszystkim zewnętrznym, niczym związanym ze mną.

Mogłabym na przykład twierdzić, że to wszystko przez nadmiar wrażeń, przez nagromadzenie rzeczy, które trzeba wykonać w określonym terminie i spraw, które trzeba załatwić, wielość miejsc, w których należy być.
Mogłabym powiedzieć, że to kwestia czasu, który kurczy się, jak sweter wyprany w zbyt wysokiej temperaturze, kwestia tygodni mijających jak dni.
Wytłumaczyć, że wszystko to tylko efekt bezsennych lub koszmarnych nocy.
I miałoby to sens i było całkiem zrozumiałe i brzmiałoby to o niebo lepiej, niż to, że zwyczajnie przestałam myśleć.
A chyba właśnie przestałam.

Już nie pytam samej siebie, jak to się dzieje, że niezależnie od tego, czy wstanę o 5:45, 6:15 czy 6:35 to i tak z domu wychodzę o 7:40.  Jak mam ogarnąć poranne czynności i wyprawienie M-ki do przedszkola, skoro rano niczego nie ogarniam, a zwłaszcza czasu i siebie?
A jak już wstanę, umyję się i ubiorę, wypiję kawę, zacznę zakładać buty, pomyślę, że dzisiaj to chyba nawet będę na czas, to nadchodzi ten moment, w którym orientuję się, że właśnie dziś jest wolna sobota.

Bo w pracy męczę się z pendrivem, który swoim kształtem nie pozwala leżeć laptopowi płasko na biurku, więc lekko go unoszę, ale brakuje mi trzeciej ręki, aby przekopiować pliki, więc proszę kolegę o pomoc, aby mi potrzymał tego laptopa w powietrzu, a on ze śmiechem mówi, że pokaże mi taki trik i przesuwa laptopa na skraj stołu, tak że pendrive wystaje za jego brzeg.

Bo jadąc do pracy tramwajem orientuję się, że wsiadłam w nie ten co trzeba, więc wysiadam, przesiadam się w inny, tylko po to, by uświadomić sobie, że jestem w złym tramwaju, a ten, z którego przed chwilą wysiadłam był właściwym. 

Bo, choć postanowiłam nie brać tabletek na uspokojenie snu, to jednak strasznie mnie stresuje, że gdzieś je posiałam i nie mogę ich znaleźć.

Bo postanawiam schować laptop do bagażnika i jadę sobie spokojnie do domu, aż nagle coś zaczyna skrzypieć koszmarnie, ale nie zwracam na to uwagi. Ot, skrzypi po prostu. A gdy skrzypienie jest coraz głośniejsze, to wkurzam się, że mi radio zagłusza, więc daję głośniej i wyję razem z Grabażem, myśląc, że to skrzypienie to chyba z bagażnika. Zaczyna mnie zastanawiać, czemu samochód jadący za mną utrzymuje dość idiotyczną odległość, ale wzruszam ramionami, bo przecież ludzie są dziwni i nienormalni. A gdy już w końcu dotrze do mnie, że to coś, co mi miga od jakiegoś czasu w lusterku, to nic innego, jak mój otwarty bagażnik, to oczywiście muszę jechać nadal, bo odcinek taki, że ani skręcić ani się zatrzymać. I łamię przepisy ruchu drogowego zatrzymując się na przystanku i zaglądam do tego bagażnika, a po laptopie ani śladu. Jedyne o czym myślę, to to, że żal mi kalendarza schowanego wraz z laptopem, ale może jak zawrócę, to gdzieś będzie leżał? I zaraz potem dostrzegam, że laptop spokojnie leży na tylnym siedzeniu. Bo chowając go do bagażnika, rozmyśliłam się w między czasie, tylko o tym zapomniałam. A bagażnika nie zamknęłam.

Bo ciągle coś gubię: od rękawiczek po teczkę z dokumentami, choć na swoje szczęście znajduję, to ostatnie. Bo gdzieś przepada mi płyta z ważnymi rzeczami i pół działu stawiam na nogi, tylko po to, by się po godzinie zorientować, że od dwóch dni leży w komputerze
Bo wracając z pracy dziwię się, że klucze nie pasują do zamka i że jakieś drzwi inne, a to nie moje mieszkanie, tylko wejście na strych piętro wyżej.

I ja wiem, że takie rzeczy się zdarzają. Niektórym częściej, niektórym rzadziej.
Ale, do cholery! Mi już ręce przez siebie samą opadają!