looking outside inside

Drogi i trawniki całe ukryte pod grubą warstwą śniegu, który wciąż pada powoli, dużymi, gęstymi płatkami. Zimowy poranek jak ze starej pocztówki, z krainy błogiego dzieciństwa, z baśni. Na białym tle mocno odbijają się kolorowe kombinezony i czapki z pomponami. Małe dłonie ściskają te większe.
Uroczy obrazek rodziców odprowadzających swe dzieci do przedszkola.

Gdy patrzysz na to z boku, uśmiechasz się lekko, na ten sielski obrazek, zupełnie nieświadomy, że właśnie to, co obserwujesz, to dantejskie sceny rozgrywające się każdego ranka.

Bo kiedy mocniej wejdziesz w ten obrazek, nagle wyczujesz tłumioną irytację, skrzętnie ukrywaną pod maską cierpliwości. 
Bo dziecko zachwyca się grudką śniegu i drzewem. Przystaje na widok gołębia i krzaka. Bo nurtuje je bardzo, kto zgubił leżącą na ziemi rękawiczkę i gdzie jest słońce.
Droga z samochodu do przedszkola odmierzana jest ilością niesamowitych zdarzeń i zjawisk, nad którymi trzeba się pochylić, o których trzeba poopowiadać.
Kilkadziesiąt metrów wyżej droga z samochodu do przedszkola odmierzana jest pędzącym czasem, w którym trzeba dostać się do pracy.

Z każdej ze stron dobiega: no chodź już, nie teraz, szybciej. I wtóruje im: Ale mamo... Te poranne histerie, że nie ta spinka we włosach, że resorak został na siedzeniu samochodu albo te 64 nakrętki... Słownie sześćdziesiąt cztery nakrętki, kolejno odliczane i wrzucane, sztuka po sztuce, do pojemnika w przedszkolu. Radość M-ki bezcenna. Moje wkurzenie, nie do opisania.

Niby proste: obudzić, ubrać, zawieźć, rozebrać, wprowadzić do sali.
Utrudnione, jeśli nie chcesz zwariować.
Codzienna walka z czasem i darmowe szkolenie w doskonaleniu cnoty zwanej cierpliwością.

Żałuję, że tak rzadko, potrafię być zatopiona uwagą w dziejącą się chwilę, jak M-ka. Rano, moje myśli są kilkadziesiąt kilometrów przede mną, przy wszystkim tym, czym mam się zająć przez cały dzień. 
A najbardziej chciałabym zająć się snem. Jak się wyśpię, to znów będę czuła na każdy detal.