jesteś szalona

Dzienny zasób słów zamknięty w pudełku zapałek.

Dusza, jak poduszka na szpilki przyjmująca każde ostre słowo, które wyrasta kolcem na moim ciele. 

Zamknięta na cztery spusty zupełnie bez sensu i niepotrzebnie w skorupie, która przyrosła do skóry. 

Godzina po godzinie tężeję w swoich emocjach i w myślach gubię się tak głupio.

I mówię: dość.

To przecież nie ja.

A potem zamglona, górzysta droga w mroźny dzień, lok opadający na ramię i czerwone paznokcie.

Łzy wzruszenia w bocznej nawie, confetti z płatków róż nad głową. 

Zrzucam swoje kolce i łagodnieję. Bo przecież w gruncie rzeczy, jest pięknie. Uwielbiam początki, nawet jeśli zdarzają się w samym środku czegoś. 

Gra muzyka i stopa sama mi drga w rytm nawet najbardziej żenujących utworów. 

Jestem tu i tańczę. Znów tańczę.

Jeden krok, drugi, obrót, podskok... Taniec, to nie tylko układ kroków, figur i trafienie w rytm. Z każdym ruchem uwalniam swoją radość i dzikość serca. Uwalniam siebie. Taniec to świeżość, wolność i pełen luz.

Tak, to wesoło pląsające dziewczę w pałacowym holu, to ja. 

Wciąż jestem, tak samo niepokorna i wesoła. 

Jestem na swoim miejscu, we właściwym czasie. Widzę błysk w oku i pełną akceptację. 

I znów tańczę.