bo to się zwykle tak zaczyna

Myślę, że kiedyś rzucę swoją (nie)korporacyjną plakietkę w kąt, siądę i napiszę książkę.

Będzie to książka zupełnie bez sensu, ale w jakąś niszę trafi. Bez sens zawsze trafia w jakąś niszę.

A ponieważ bez sens będzie ogromny, to potem na jej podstawie nakręcą film jeszcze bardziej bez sensu, z bezsensownym tytułem, ale za to z top trendy aktorami. Rzecz jasna wszyscy go zjadą a dystrybutor i producent zarobią krocie. Potem ten film będą puszczać po tysiąc razy zawsze wtedy, gdy sezonowa ramówka się skończy i trzeba będzie czymś zapchać program.

A ja będę się wypowiadać na tematy, na których się nie znam, w telewizjach śniadaniowych, które nikogo nie obchodzą. KW (jeśli będę warta jego wypowiedzi) będzie ze mnie szydził w porannej audycji radiowej, a mi odbije palma i podam go do sądu za zniesławienie, obrazę majestatu i promowanie się na mojej bezsensownej książce, której najwyraźniej nie czytał bądź nie zrozumiał. Trafię na okładki tabloidów i będą zastanawiać się ile operacji plastycznych przeszłam. Pójdę za ciosem i wydam jakiś życiowy poradnik oraz, koniecznie, książkę kucharską, które będą sprzedawane w dyskontach spożywczych.  Jeszcze nie wiem, co będę radzić w tym poradniku, ale jestem pewna, że wydawca zrobi ze mnie w jakiejś kwestii eksperta. W książce kucharskiej będzie siedem potraw, ale ja dorobię do tego ideologię, że taka rutyna (jeśli dziś wtorek, to znaczy, że na obiad jest schabowy) pozytywnie wpływa na poczucie bezpieczeństwa i buduje rodzinną tradycję przekazywaną z pokolenia na pokolenie (skoro moja babcia i mama w czwartki podawały makaron to i ja będę) stając się w ten sposób twórczynią kolejnego bezsensownego trendu. Oczywiście nikt nie będzie komentował bezsensownej treści obu wydawnictw, tylko okładki książek, gdzie przepuszczą moją fizyczność przez setki filtrów, wygładzaczy i odsysaczy, tak, że sama siebie nie poznam.

Oczywiście zarobię na tym wszystkim tyle, że w krótkim czasie porzucę to przejściowe życie, kupię jakiś dom pod lasem i będę mieć większość rzeczywistości w dupie. Będę miała kota i psa, pięć nakryć na stole każdego ranka i ogromny fotel na werandzie. Dalej anonimowo będę prowadziła bloga o moich wewnętrznych obrazach i uzewnętrzniała się krzywym spojrzeniem na Instagramie i nikt nie będzie wiedział, że ja to ja.

I pewnego dnia, odstawię kubki po porannej kawie do wyschnięcia, siądę i napiszę książkę. Taką, jaką zawsze chciałam napisać. Taką, jaką zawsze chciałam przeczytać.

 

Tak sobie bez sensu myślę w kolejny dzień zwolnienia lekarskiego na M-kę, w dziewiątą rocznicę założenia bloga, gdy zadaję sobie pytania, czy warto i dokąd mnie to pisanie właściwie prowadzi?

Odpowiedź jest prosta.

Wciąż do ludzi :)