erase and rewind

Pustoszeją półki, znikają obrazy i zdjęcia ze ścian. Raz po raz, chwila po chwili. Coraz mniej kartonów leży na podłodze. I nagle nie ma już nic. Jakby nic się nigdy nie zdarzyło.
Tylko esy floresy pozostawione przez M-kę na ścianie i namalowane przeze mnie motyle nad jej łóżkiem mówią, że było tutaj jakieś życie. Całkiem znośnie i dobre życie.

Po raz ostatni dotykam ścian. Szklą mi się oczy, a przecież od tak dawna marzyłam tylko o tym, by już tutaj nie być. Po raz ostatni gaszę światło, zamykam drzwi, przechodzę przez ogródek, zamykam furtkę od niebieskiego płotu, żegnam się z sąsiadami.

Wsiadamy do samochodu. Po raz ostatni jedziemy brukowaną drogą schowaną w polu kukurydzy. Mijamy przydrożny krzyż i tablicę osady szumnie wsią nazwaną.
I właśnie wtedy wykonujemy dziki taniec radości, krzycząc jak szaleni.  

Zaczynamy od nowa, bez obciążeń tamtego miesjca. W głowie wyliczam cały spis rzeczy, za którymi tęsknić nie będę, których nie będzie mi brakować, które mogę wymazać z pamięci i z codzienności.

Bo nie zatęsknię za:

• niemożliwym do usunięcia zapachem wilgoci
• przeciekającym dachem w miesiącach sierpień i listopad - niezależnie od tego ile się go łatało i naprawiało
• sezonem grzewczym, rozpalaniem w piecu po powrocie z pracy i pierwszej czynności w dniu wolnym
• kończącą się butlą z gazem - zawsze w najmniej spodziewanym momencie
• temperaturą w domu, po całym zimowym w dniu w pracy (10 stopni)
• temperaturą w domu w lecie (30 stopni)
• sąsiadem za ścianą, który od ponad dekady nie ogrzewa swojej części domu przez co ulega on biodegradacji zarażając ściany sąsiadów
• wiecznie powracającym grzybem
• prowizorką mówiącą akuku! z każdego pomieszczenia i śmiejącą się złośliwie z każdej półki
• śmieciami wywożonymi raz w miesiącu
• spaloną przeze mnie podlogą
• krzywymi ścianami
• tapetą  w łazience
• zbyt małą wanną
• wiecznie psującą się spłuczką
• kasetonami
• reglamentowanym Internetem
• brakiem zasięgu
• szerszeniami
• jakąś tragiczną meblościanką
• przekleństwami sąsiadów
• pękającymi rurami
• zaparowanymi oknami
• szronem na ścianach
• szambem pod oknem
• bardzo wczesnym wstawaniem
• odśnieżaniem
• błotem na drodze
• spóźniającymi się lub nieprzyjeżdżającymi wcale PKSami
• brakiem sklepu
• rabatkami
• złotymi radami i myślami Pana Z.
• przerwach w dostawach prądu, zawsze wtedy, gdy jest rozpalone w piecu, który trzeba gasić i cały dom pokrywa się popiołem
• wyłączaniem prądu "przez przypadek" i włączanie go po paru dniach
• tym, że wszędzie nie po drodze i za daleko
• depresją, w jaką wpędziło mnie to miejsce, pewnego roku
• zbyt smutną jesienią i za długą zimą
• poczuciem bezsilności, gdy każda próba udoskonalenia czegoś kończyła się fiaskiem
• tym, że się przyzwyczaiłam do bylejakości i poziomu minimum
• tym, że nigdy po dłuższej nieobecności nie mogłam wyczuć naszego zapachu w tym domu

I wiem, że mogłabym wymieniać jeszcze długo, ale przecież już nie muszę.
Bo w końcu przestaje mnie to dotyczyć.