afternoon tea

-  Zapraszam do mnie na herbatę - powiedziane tak naturalnie, że kilka dni później będąc w dzielnicy poniemieckich willi wyciągnęłam  z dna torby telefon i z lekkością, nigdy wcześniej mi nieznaną, zapowiadam, że oto jestem. 

Zaraz po uczcie dla oczu i umysłu rozciągniętej na kilkanaście dań w sali wystawienniczej, szłam pod wskazany adres z głową zadartą do góry, rejestrując każde zdobienia, reliefy i ornamenty, tak nimi pochłonięta, że niemal przegapiłam właściwą tabliczkę i zapukałam nie do tych drzwi, co trzeba. 

Na balkonie, w misternie zdobionych filiżankach, z porcelany cienkiej jak skorupka jajka, piłyśmy zieloną herbatę, co chwile dolewaną z dzbanka w niebieskie kwiaty, z takim wyczuciem, że ani przez moment filiżanka nie stała pusta. Sernik na zimno z wiśniami z własnego ogrodu nakładany dobrą, lekko pomarszczoną dłonią i zapach mięty z dzbana z zimnym napojem. Wszystko podane na okrągłym stoliku nakrytym haftowaną, miękką serwetą. Cały, niewielki balkon, w sam raz na nas dwie i ten stolik, obrośnięty  nie jakąś pospolitą pelargonią czy begonią ale różnorodnym kwieciem z łąk, ciepłym, bezpretensjonalnym i delikatnym.

Kilka kropel deszczu spadło na białą serwetę więc weszłyśmy do środka. Pomieszczenia wcale nie duże, ale bardzo przestronne, z powietrzem i duszą rozłożoną na stercie przeróżnych książek, piętrzących się to na stołach, to na regałach, na sekretarzyku. Ciemnobrązowe komody i toaletka, wszędzie koronki, rodzinne zdjęcia, portret Chopina i Burza Giorgione. W łazience wyłożonej turkusowym kaflem misa a w niej porcelanowy dzban z wielkim uchem - i choć wiedzieć tego nie mogę, to jestem pewna, że nie dla dekoracji tylko w celu praktycznym tam stoją. A wszystko tak szczere, we właściwym miejscu, bez nadęcia. Wokół roztaczający się zapach wanilii i spokoju, dystansu i równowagi tej mądrej Gospodyni.

O parapety dźwięcznie stuka deszcz a my siadamy z naszą herbatą na szezlongu i rozmawiamy o sztuce i kotach. 

Wyobrażam sobie, jak miarowo płyną tutaj poranki, gdy słońce rozlewa się po drewnianych podłogach. Jak pachnie chleb, krojony na śniadanie, gdy kawałki skórki rozpryskują się bo dębowym blacie stołu. Widzę, jak bosymi stopami, w białych koszulach nocnych przebiegają przez wnętrza, by otworzyć na oścież balkonowe okna. I jak wieczorem, przy ciepłym blasku lamp, słuchając muzyki czytają te wszystkie książki aż niebo roziskrzy się gwiazdami, skowronki zaczną swój koncert, a ciepły wiatr wypełni pokoje zapachem kwiatów z balkonu.

I myślę sobie, że żadne, nawet najlepsze stylizacje retro, nie są w stanie oddać smaku tej niedzielnej herbaty i spójności wszystkich mieszkańców i wyposażenia tego domu.