in my place

Wszyscy ci, którzy, mniej lub bardziej naukowo, rozprawiają na temat sensu życia, mówią, że trzeba znaleźć w nim swoje miejsce.

I nie traktują tego miejsca dosłownie, to nie jest coś, co można określić współrzędnymi i wskazać palcem na mapie, czy oglądnąć na street view.

Znajdź swoje miejsce w życiu oznacza tyle, co: znajdź własny cel, sens, taki sposób na egzystencję, by nie była tylko istnieniem ale autentycznym byciem.

Ale ja jestem na takim etapie, że "znajdź swoje miejsce w życiu" odczytuję jako bardzo dosłowny drogowskaz. Bo chcę znaleźć takie swoje miejsce w życiu, które będę mogła określić współrzędnymi, wskazać miejscem na mapie i oglądnąć na street view. Potrzebuję znaleźć swoje miejsce.

I może być to trudne zadanie, bo niewiele jest takich miejsc, gdzie dobrze czułam się. 

W niedzielę siedziałam w miejscu, o którym mówi się, że ma duszę i w którym warto bywać. Nie bywam tam, tylko jestem. Na wprost mnie otwarte okno z ażurowym przepierzeniem, po którym pnie się jakaś roślina i tak naturalnie współgra z tłem, jakie stanowi dla niej kawałek synagogi.

Zapatrzyłam się na liście tej rośliny i wypadłam z rozmowy.  

Takie proste i w tej prostocie doskonałe. Idealne. Od roślin można się tak wiele nauczyć.

Wiedzą, kiedy mogą się dostosować do panujących warunków, a kiedy nie warto iść na kompromisy i nie przy(e)jmują się wcale. Można się uczyć od nich,  na przykład, ekonomii i powściągliwości. Wszak używają tyle energii, ile potrzeba im do przebicia się przez grudy ziemi. Nigdy więcej, nawet jeśli mają ją jeszcze w zapasie. Nic ponad stan.

Chciałabym tak. Dostosować się wtedy, kiedy ma to naprawdę sens, a nie pluć sobie później w brodę w poczuciu zawiedzenia i rozczarowania. Chciałabym umieć wybierać racjonalnie, a nie wybierać to, czego się ode mnie oczekuje. I jeśli zdarzy mi się nie przyjąć, to chciałabym umieć się tym nie przejąć. Mieć wyczucie taktu i zamilczeć, nawet jeśli ma się wiele do powiedzenia. Być w księgarni i zachowywać się tak, jak kiełkujące nasiono w glebie - tyle, ile naprawdę potrzeba. A przede wszystkim mieć to miejsce, w którym bym się przyjęła.

R. z niesłabnącą ekscytacją nawija mi o czerwonej nitce przeznaczenia. I choć zupełnie nie o to chodzi, to myślę sobie, że chciałabym być przywiązana taką nicią do swojego miejsca i z każdą chwilą się do niego przybliżać. Bo teraz, jeśli taką nicią jestem z jakimś związana, to mam wrażenie, że się od niego oddalam. 

Tak naprawdę mam to miejsce w głowie. Czasem widzę je gdzieś w szeregu innych miejsc, czasem jest domem z ogrodem. Ale zawsze jest jasnym wnętrzem, nieprzesyconym i nieprzepełnionym, pomieszaniem tego co retro z tym co ascetyczne i  proste. Z dużym oknem, najlepiej takim do samej podłogi. Bez firan, dywanów i narzut. Z wygodnym fotelem, stołem jadalnym i dużą wanną w stylu empire. Z prostymi regałami wypełnionymi książkami i kolorowymi, cementowymi kaflami na podłodze w kuchni. Z radością, spokojem i bezpieczeństwem.

Tak naprawdę jedynie chodzi o to, by nie było tymczasowe, bym czuła się w nim swojo. 

Bym mogła w końcu powiedzieć: tak, znalazłam swoje miejsce w życiu.

btw: okazało się, że fakt, iż nie mogę wytrzymać sama ze sobą, że o otoczeniu już nie wspomnę nie jest winą choroby. Jestem wredna i neurotyczna z natury.

Jestem też dodatkowo niezbyt rozgarnięta, bo przypadkowo skasowałam wszystkie komentarze z ostatnich cztrech postów :( Sorry za to.