days go by

Wczesnym rankiem, promienie słońca, przybrudzone jeszcze wschodem, kładą się na czubkach kukurydzy porastającej obie strony drogi przez kilka kilometrów. Jedziesz takim tunelem mając za dach świetlistość poranka, odbijającą się w rosie zastygłej na długich liściach. 

Pięć lat temu, podczas naszego pierwszego lata tutaj, też rosła kukurydza na wszystkich polach wokoło. Wysoka i gęsta, jeszcze bardziej potęgowała poczucie odgrodzenia od zewnętrznego świata tej małej osady. Potem, w każde następne lato, pola wyrastały zbożem, a teraz znów strzelistą kukurydzą. Pomyślałam, że to taka ładna klamra obejmująca nasze życie tutaj. 

Kilka tygodni temu pomyślałam też (bo jestem mistrzynią w myśleniu nieodpowiednich rzeczy w nieodpowiednim czasie), że przez te pięć lat nikt z tej niewielkiej i bardzo hermetycznej społeczności lokalnej na szczęście nie odszedł, że dzieci rosną, a starsi, jakby nie zestarzeli się ani trochę, nie podupadli na zdrowiu, że wciąż wyglądają tak, jak wtedy, gdy widziałam ich po raz pierwszy. 

Wczoraj po południu, gdy prawie wszyscy wrócili do osady i zajęli się codzienną krzątaniną: gotowaniem obiadu, koszeniem trawy, rozmową z sąsiadem; najstarsza mieszkanka wsi, przez wszystkich zwana Babcią, wyszła na spacer. I na tym spacerze zmarła. 

Karetka zgubiła się w drodze do osady, choć ja myślę, że przejechała przez nią zupełnie nieświadomie. Bo tylko bardzo szczegółowe mapy zauważają tę wioskę ukrytą teraz  w kukurydzianym polu. 

Nie wiem czemu, ale wydawało mi się, że zupełnie inaczej odbiera się śmierć sąsiada z miejskiej, dużej klatki niż w wiosce, gdzie liczba mieszkańców nie zbliża się do 20, a domy stoją w zagęszczeniu. 

Sąsiedzi zareagowali miażdżąco przewidywalnie: kilkugodzinnym staniem na drodze nad Babcią. Wieczorem, gdy rozchodzili się do domów, sąsiad rzekł do nas, wysiadających z samochodu: Taki kłopot. Pomyślałam, że naprawdę, to jest jedyna reakcja, gdy przez kilkadziesiąt lat mieszkało się z kimś okno w okno? 

Poranek wstaje tak, jak zwykle. Słońce przedziera się przez liście kukurydzy. Sąsiad zagaduje zza płotu, trzaskają drzwi samochodów, czarne kocięta bawią się na drodze, przez okno słychać radio i tylko Babcia nie siedzi przed domem.  I właśnie wtedy przypominam sobie, że kiedyś napisałam o niej tak.