ballad of a thin man

- Ojej, jaka ty chuda jesteś! 

Do pewnego czasu nie robiło już na mnie wrażenia. Głównie dlatego, że słyszę to od dwudziestu lat. Byłam określana jako patyczak, szkapa, zapałka. Babcia załamywała ręce nad tym, że ja na pewno nic nie jem. Mama nie załamywała, bo widziała ile jestem w stanie zjeść. Ci, co nie widzieli jak i ile jem - raz od jednej koleżanki usłyszałam, że nie przeraża jej ilość pochłanianego przeze mnie jedzenia, ale zaskakujące łączenie różnych produktów - przypisywali mi anoreksję. Jakoś mnie to nie ruszało. Zaczęło ruszać, jak byłam w ciąży. Życzliwie - na pewno życzliwie - mówiono mi, że dziecko będzie niedożywione i że nie nadaję się do naturalnego porodu. Tutaj były przytaczane przykłady osób, które swoją wagę zwiększyły dwukrotnie, a ja jestem nieodpowiedzialna, o czym ma świadczyć moje 12kg więcej. Po którymś takim komentarzu oświadczyłam, że mam jeść dla dwojga a nie za dwoje. Usłyszałam, że z cynizmem mi nie do twarzy. Odpowiedziałam, że zwłaszcza w oczach tych, których owych cynizm dotyczy. Na to odpowiedź była tylko jedna: jestem niemiła dlatego, że nie jem. Poddałam się i nie tyłam dalej.  Komentarze nie ucichły i po dziś dzień pierwsze zdanie, jakim jestem witana brzmi: Ojej, jaka ty chuda jesteś!

Olewałabym to dalej, gdyby nie bransoletka. Do tej pory zatrzymywała się na kostkach nadgarstka. Ostatnio wisi u nasady kciuka. Ubrania też na mnie wiszą. Bo problemem nie jest to, że jestem chuda, tylko, że chudnę. Wg BMI wagę mam idealną, aczkolwiek te miejsca po przecinku stoją tuż przy granicy niedowagi, czyli jednego dnia mogę ważyć tyle, ile powinnam a drugiego już nie. 

Rozpoczęłam więc pierwszą w swoim życiu dietę: dietę pogrubiającą. Zaczęłam jeść więcej i częściej - nawet śniadania w pracy. Do tego jeszcze regularnie. Zaczęłam rozwijać się kulinarnie, gotując wielodaniowe obiady. Bo gotować uwielbiam. Kroić, mieszać, przelewać. Jak tak sobie pogotuję, nawącham się tych wszystkich zapachów, to od razu głód mi mija. Jem wzrokiem i oczami. Na jedzenie właściwe nie mam już ochoty. Ale jem. Zaczęłam jeść nawet kolacje, czego od kilkunastu lat nie miałam w zwyczaju. A na kolację serwuję sobie danie tuczące, moje ulubione z czasów dzieciństwa: grzanki z serem. Kiedy moja mama usłyszała, że to moja ulubiona potrawa z dzieciństwa, to załamała ręce, bo była to tak zwana kolacja bieda, kiedy w domu poza kawałkiem żółtego sera i starego chleba nie było nic. Zajadam się co wieczór grzankami na kolację i czuję, jak nabieram wagi. Potem doznaję szoku. Zamiast tyć, chudnę. Nawet Kubik zaczął się przejmować. 

Myślę sobie, że widocznie już tak mam i nic na to nie poradzę. Jakby się tak głębiej zastanowić, to ja jeść nie lubię. O czynność mi chodzi. Nudzi mnie trochę. I chyba jadam bez celebrowania smaków, choć odkrywać nowe uwielbiam. Może mam po prostu złe podejście? Może, jeśli nie traktujesz jedzenia, jako przyjemności, tylko niezbędnej do życia porcji witamin i węglowodanów, to samo pożywienie traktuje cię, jako miejsce nie warte odkładania się pod postacią tłuszczu? A może zwyczajnie - wbrew temu, co myślę - stosuję dietę. Bardzo skuteczną, stresem nazywaną. Bo może, gdybym nie stresowała się tym, że chudnę (choć może chudnę, bo się stresuję) tyłabym z każdą grzanką i śniadaniem w pracy? 

P.s. Kiedyś sezon ogórkowy w mojej głowie się skończy i zacznę pisać z sensem. Prawda?