babskie gadanie

Kupiłam sobie krem pod oczy. 

Nie, żebym potrzebowała. Zakupiłam go czysto profilaktycznie, bo może powinnam już zacząć używać, żeby za 20 lat nie pluć sobie w brodę, że tego nie robiłam. 

Bo, gdybym w wieku lat 16 wiedziała o tym, że wysokie glany nie tylko budują prestiż społeczny (w '96 roku posiadanie takich butów oznaczało elitę i nonkonformizm w jednym) ale także, a może przede wszystkim, zmieniają delikatną skórę na piętach na skórę jak u nosorożca, to może profilaktycznie szorowałabym je pumeksem, jak dzika i nie przeżyła szoku w wieku 21 lat.

Zresztą, kiedy ostatnio odwiedzałam R. zostałam obdarzona spojrzeniem pełnym politowania i potępienia, kiedy okazało się, iż nie posiadam niczego pod oczy. A przecież ona, rano i wieczorem, smaruje sobie skórę pod oczami kolagenem (?!) więc ja tym bardziej powinnam, bo jestem starsza i to już jest ten wiek, kiedy owa czynność jest bezdyskusyjną koniecznością. 

Przytomnie stwierdziłam, że owszem, ale jednocześnie, w przeciwieństwie do niej, mam tak fantastyczną cerę, że ludzie dają mi od 5 do 7 lat mniej, bo nie widać po mnie tych lat, które bardzo dokładnie można wyliczyć na podstawie dowodu osobistego.

I żadna z nas nie była złośliwa czy wredna. Po prostu stwierdziłyśmy oczywistość, co i tak nie uchroniło mnie przed R, która rozsmarowała mi pod oczami warstwę czegoś lepkiego i kującego. 

Dodatkowo została mi wręczona cała lista produktów kosmetycznych niezbędnych dla kobiety w moim wieku (R, jako ta młodsza  używa ich profilaktycznie). 

Jak dla mnie było tam o 20 rzeczy za dużo, by określać je jako niezbędne i podstawowe. Tłumaczę sobie, że stewardessy, w przeciwieństwie do osób stąpających po ziemi, mają inne potrzeby i standardy. Wygórowane.

Co więcej znakomita większość tych produktów była dla mnie zagadką. 

No ale był tam krem pod oczy i jeszcze jedno coś. I zarówno krem jak i owe coś zakupiłam. 

Czysto profilaktycznie. 

Kremu użyłam, patrzę, wszystko jakby po staremu. Jak szorujesz pięty pumeksem, to przynajmniej od razu widzisz efekt. 

Cosia jeszcze nie używam. Wmawiam sobie, że tak naprawdę wcale tego nie potrzebuję. Ale nie wiem, jak długo uda mi się oszukiwać samą siebie. 

W ogóle to muszę z R. pogadać, jak już w końcu zejdzie z obłoków, o moim szczęśliwym roku, który na podstawie swoich licznych wierzeń przepowiada mi od trzech lat. Ponoć według zasad czegoś_tam rok liczy się od dnia urodzin i każdy z nich jest inny i coś nowego wnosi. R. coś mi wylicza, dzwoni i mówi: zaczyna się najszczęśliwszy rok w twoim cyklu! Ekscytujące początki i dobre zmiany! No to przez trzy miesiące z ekscytacją przyjmuję zmiany, choć nic dobrego w nich nie widzę, do czasu aż nie zadzwoni: Wiesz, źle policzyłam, teraz jesteś w roku 8, to nie jest zły rok, taki średni. No to żyję sobie średnio, aż dzwoni ze skruchą: Przykro mi, to jednak ostatni rok cyklu. Fatalny, najgorszy ze wszystkich. Wszystko się kończy bezpowrotnie. I wtedy myślę sobie, że w końcu coś się zgadza.  Na podstawie moich wyliczeń dotyczących wyliczeń R. teraz powinien być ten rok dobry. Co pozwala sądzić, że za ileś tam lat okaże się, że profilaktycznie stosowany krem pod oczy zacznie działać a owe coś może nie być jeszcze potrzebne. Ale jeszcze się upewnię.