happy

W środę około godziny czternastej stałam w centrum miasta z wielkim szumem w głowie, próbując wytłumaczyć sobie, co tak właściwie przed chwilą się stało.
Złożyłam jeden krzywy podpis, pod jednym dokumentem i tym ruchem ręki zaakceptowałam scenariusz na inną wersję życia.
Żeby nie było wątpliwości: dobry scenariusz.

W środę stałam w centrum miasta w ogromnym szoku, bo przecież, kiedy rano z trudem wygrzebywałam się z pościeli nic nie zapowiadało tak dobrego scenariusza.
Rano nie przewidywało innej wersji życia. 
Około piętnastej przestałam być w szoku i zaczęłam się cieszyć jak dzika - dokładnie przez dwie przecznice. Potem musiałam wsiąść do samochodu i zachować spokój, a przede wszystkim nie popadać w przesadną euforię, bo przecież to był dopiero pierwszy podpis. Od tego drugiego, najważniejszego dzieliło mnie jeszcze kilka dni, a zbyt dobrze wiem, że wszystko może się zmienić, jak w kalejdoskopie.

Nie przeszkadzało mi to jednak z nabożnym uwielbieniem odmieniać przez wszystkie czasy i przypadki słowo, które w środę stało się moim ulubionym słowem. Teraz wszystko jest daktylowe. I nie chodzi o smak na języku, czy zapach w nozdrzach, choć rozsmakowuję się w tym słowie i otulam zapachem  stabilności, normalności i bezpieczeństwa. I choć nie trzymałam na dłoni, nie jadłam, to świat jest dla mnie daktylowy.

Wczoraj złożyłam jeden z najważniejszych podpisów. Jak gdyby nigdy nic, a tydzień temu wydawało się to tak nieosiągalne i nierealne. Tydzień temu nie wiedziałam, że taki scenariusz jest możliwy.
Patrzę na mocno wykreślone prostokąty i szczypię się co chwila.
Mogę siebie umiejscowić, określić współrzędnymi, mimo iż fizycznie jeszcze tego nie ma.
Dla mnie na wyciągnięcie ręki.
Zaczęliśmy odliczanie, dwadzieścia dwa miesiące miną nim się obejrzymy. 

Dziś rano mail na służbowej skrzynce. Jeden z tych, którego boisz się otworzyć więc wolno robisz sobie drugą kawę, idziesz na papierosa, na którego nie masz ochoty, rozmawiasz o jutrzejszym koncercie przy dystrybutorze z wodą.
A potem myślisz, że świat jest daktylowy i że masz na sobie swoją szczęśliwą sukienkę (w zasadzie, nie jest to takie pewne, może szczęśliwa sukienka wygląda zupełnie inaczej? Ale jakoś zawsze tak wychodzi, że w tej sukience chodzisz dość rzadko, a zawsze gdy w niej jesteś dzieje się coś przełomowego, dobrego, energetycznego). Dlatego bierzesz się w garść, siadasz przed monitorem, klikasz, zamierasz i czytasz dużo słów, z którego twój wzrok wyłapuje: świetnie, super, genialne!

No oczywiście, w końcu masz na sobie szczęśliwą sukienkę, jutro będziesz śpiewać z Axlem, świat jest jeszcze bardziej daktylowy a draft zaakceptowany.